فیلم دشت خاموش یادآور سینمای کلاسیک و آبرومند است

فیلم دشت خاموش یادآور سینمای کلاسیک و آبرومند است

به گزارش گلونی دشت خاموش به کارگردانی احمد بهرامی در بخش جشنواره جشنواره‌های سی و هشتمین جشنواره جهانی فیلم فجر به نمایش در آمد، اثری که سیاه سفید و یادآور سینمای کلاسیک، و از نظر فرم و محتوا، سینمای موج نو است.

فیلمنامه

دشت خاموش با ضرباهنگی کند در متن، مخاطب را خسته نکرده و از سویی خط اصلی داستان به تدریج شکل گرفته و در دور سلسل، تکرارهایی دارد.

کشیدن ملحفه سفید، چای خوردن، وعده‌های غیر عملی آقاخان، همگی از مشخصه‌های عمدی است که در فیلمنامه به درستی و هدفمند جای دارند.

دشت خاموش امضا و حرف داشته و سرسری نیست.

وعده‌های آقاخان به عنوان ارباب، رئیس یا یک بالاسری، سال‌ها است که اهالی یا کارگران کوره‌های آجر پزی را در کنار خود جمع کرده و از این راه، از منافع خویش مراقب می‌کند.

دشت خاموش جامعه‌ای را نشان می‌دهد که با قول‌های تو خالی در حال انفجار است، انفجاری که آرامش پیش از طوفان را تداعی می‌کند، رویدادی که تا پایان رخ نمی‌دهد؛ یعنی طوفان!

گزارش روز ششم با صدای نیما نعمتی زاده

کارگردانی

بهرامی راهش را آگاهانه انتخاب و با افزودن امضا بر موج نو، اثرش را شخصی و مجزا می‌کند.

ایشان به سینمای بلا تار مجاری، سهراب شهید ثالث، عباس کیارستمی و ابولفضل جلیلی علاقمند بوده و با وجود چنین الگوهایی، در کنار شناختش نسبت به فیلمنامه، انتخاب و هدایت درست بازیگران، برش فنی و چینش نماها، مخاطب را در قرن بیست بیست و یک میلادی و وجود زرق و برق‌های سینما، تا تیتراژ پایانی حفظ می‌کند.

دشت خاموش داستانش را با تکنیک سیاه و سفید تعریف می‌کند؛ فیلم سیاه سفید بوده اما محتوا، رویداد و آدم‌های بهرامی تمام رنگی اند.

بازیگری

هدایت نابازیگران کار ساده‌ای نیست و کارگردان از پس این مهم به خوبی برآمده است.

به جز بازیگر نقش لطف الله که نسبت به سایرین، بیشتر تجربه دوربین و هنر هفتم را دارد، همچنین بازیگر نقش سرور، بازیگران، فراتر از اندازه نقش و جنس و دنیای کار، بازی نمی‌کنند.

توصیه به دانشجویان سینما

شاید دشت خاموش همه مخاطبان عام را قانع نکند اما داستانش را با شیوه انتخابی، درست و اصولی تعریف می‌کند. کارگردان نیز به داستان وفادار بوده و تناسب میان فرم و محتوا را بهم نمی‌ریزد.

نگارنده دشت خاموش را به دانشجویان سینما توصیه می‌کند تا از این مدرسه فیلمسازی بهره خوب علمی ببرند.

پایان پیام

نویسنده: نیما نعمتی زاده