فلامینگوی بزرگ یک پرنده باوقار و زیبا
فلامینگوی بزرگ یک پرنده باوقار و زیبا
به گزارش گلونی در کتاب اطلس پرندگان ایران که سازمان حفاظت از محیط زیست منتشر کرده است درباره فلامینگوی بزرگ آمده است:
ویژگی‌های ظاهری: طول بدن ۱۲۵ تا ۱۴۵ سانتی‌متر و گستردگی بال‌ها ۱۴۰ تا ۱۶۵ سانتی‌متر است.
فلامینگویی درشت جثه با بدن کشیده به رنگ سفید مایل به صورتی، پاها و گردن بسیار دراز و منقار ضخیم و خمیده رو به پایین است.
نر و ماده همشکل و دارای اندک تغییرات فصلی هستند.
پوشپرهای رو و زیر بال‌ها قرمز روشن و شاهپرهای اولیه و ثانویه سیاه هستند.
پرنده بالغ در دوره جوجه‌آوری ته رنگ صورتی در بدن سفیدش دارد.
منقار صورتی با توک سیاه، پاها صورتی و چشم‌ها زرد هستند، در خارج از این دوره رنگ صورتی پروبال مشخص نیست.
پرنده نابالغ سر و گردن خاکستری مایل به قهوه‌ای همراه با لکه‌های سفید، شاهپرهای پرواز سیاه مایل به قهوه‌ای و منقاری خاکستری با نوک سیاه دارد.
ویژگی‌های زیستی
در پهنه‌های آبی باز کم عمق و گلی، دریاچه‌های آب‌شور و لب‌شور، آب‌های به شدت قلیایی و نواحی جزر و مدی سواحل به سر می‌برد.
پرنده‌ای اجتماعی است و اغلب در دسته‌های چند صد یا چند هزار تایی دیده می‌شود.
برای پرواز اندکی در سطح زمین یا آب می‌دود تا قدرت پرواز پیدا کند و در زمان فرود آمدن نیز چند متری روی سطح زمین یا آب می‌دود تا متوقف شود.
با متانت و در حالی که گردن خود را صاف یا خمیده نگاه می‌دارد، در آب‌های کم عمق قدم می‌زند.
معمولا روی یک پا می‌ایستند و با گردن خمیده و یا در حالتی که منقار خود را در بین بال‌ها گذاشته، به استراحت می‌پردازد.
برای تغذیه به آرامی رو به جلو قدم می‌زند و با فرو بردن تمام یا بخشی از سر به درون آب از بی‌مهره‌های کوچک، حشرات، سخت پوستان، حلزون‌ها، کرم‌های حلقوی، پروتوزواها، دیاتومه‌ها، جلبک‌ها، بذرها و دیگر مواد گیاهی تغذیه می‌کند.
جوجه‌آوری از اواسط فروردین و با تشکیل کلنی در زمین‌های مرطوب و گلی در حاشیه دریاچه‌ها و تالاب‌های باز شور و لب‌شور آغاز می‌شود.
فلامینگوی بزرگ
تک همسر است و آشیانه‌اش کاسه‌ای مخروطی شکل از گل با فرورفتگی کوچکی در بالای آن است.
اغلب یک و به ندرت دو تخم بیضی کشیده، سفید مایل به سبز و به ابعاد ۵۴,۶×۸۸,۸ میلی‌متر می‌گذارد.
والدین نسبت به آشفتگی در اطراف کلنی جوجه‌آوری خود بسیار حساس هستند، به سرعت کلنی را ترک می‌کنند.
تفریخ تخم‌ها ۲۸ تا ۳۲ روز به طول می‌انجامد.
جوجه‌ها در بدو تولد پوشیده از کرک، تا حدی ناتوان و برای تغذیه وابسته به والدین هستند.
در ابتدا توسط شیره‌ای که از غدد موجود در بخش بالایی لوله گوارش والدین به دهانشان بازگردانده می‌شود، تغذیه می‌شوند.
از حدود ۳۰ روزگی از غذایی که توسط والدین آورده می‌شود استفاده می‌کنند و در حدود ۷۰ تا ۷۵ روزگی مستقل می‌شوند.
پراکنش و فراوانی
به تعداد فراوان در دریاچه ارومیه و تالاب‌های مرکزی استان فارس (طشک و بختگان) جوجه‌آوری داشته است.
همچنین تعداد زیادی از پرندگان غیر جوجه‌آور در و طی تابستان در تالاب‌های مرکزی استان خوزستان (تالاب شادگان) و در سال‌های پر باران در منطقه سیستان دیده می‌شوند.
تعداد کمی نیز در بخش‌های جنوبی سواحل خلیج فارس تابستان گذرانی می‌کنند.
زمستان گذرانی در دریاچه‌های شور در استان فارس و به تعداد کمتر در استان‌های مازندران (خلیج گرگان و میانکاله)، گیلان، سیستان و بلوچستان، خوزستان و در امتداد سواحل جنوبی کشور و نیز دریاچه ارومیه انجام می‌شود.
همچنین می‌توان تعداد کمی از این پرنده را در زمان مهاجرت و توقف کوتاه مدت در سایر پهنه‌های آبی کشور مشاهده کرد.
وضعیت حفاظت: در ضمیمه II کنوانسیون و منع تجارت بین‌المللی گونه‌های در معرض انقراض (CITES) قرار دارد.
در ایران نیز در فهرست پرندگان حمایت شده قرار دارد و دارای ارزش حفاظتی است.
پایان پیام
کد خبر : 228235 ساعت خبر : 2:32 ب.ظ