موفقیت بزرگ داستانی واقعی و جذاب که با بیانیه پایانی تلف می‌شود
موفقیت بزرگ داستانی واقعی و جذاب که با بیانیه پایانی تلف می‌شود
به گزارش گلونی فیلم سینمایی موفقیت بزرگ به کارگردانی امانوئل کورکول از فرانسه، تولید دو هزار و بیست میلادی در بخش ژانر معاصر در کاخ سی و هشتمین جشنواره جهانی فیلم فجر هزار و چهار صد، پردیس چارسو به نمایش در آمد، اثری که در فستیوال سینمایی کن مورد توجه منتقدین و تماشاگران قرار گرفت.
داستان موفقیت بزرگ
ایتن کاربونی یک بازیگر است اما در یک موقعیت و به دلیل بیکاری و نیاز مالی، تصمیم دارد در مقام کارگردان، با برخی از زندانیان، نمایش در انتظار گودو ساموئل بکت را به روی صحنه ببرد.
او پس از متقاعد کردن مسئولین زندان، سرانجام نمایش را اجرا کرده و مورد استقبال تماشاگران قرار می‌گیرد.
زندانیان که اکنون بازیگری را تجربه کرده‌اند، از تئاتر ملی پیشنهاد تکرار اجرا می‌گیرند که با فراهم شدن این امکان، در شب اجرا، فرار کرده و ایتن مجبور می‌شود تنهایی روی صحنه رفته و از زندگی و آرمان رهایی زندانیان بگوید.
گزارش روز چهارم با صدای نیما نعمتی زاده
فیلمنامه
واقعی نویسی کار ساده‌ای نبوده و علاوه بر آگاهی نسبت به اصول چینش رویداد‌ها در فیلمنامه، اشراف به واقعیت مستند نیز لازم است.
نویسنده به خوبی تا سکانس پایانی، داستان و گره‌های پرکشش را انتخاب کرده و کنار هم چیده است.
آنچه به فیلم، آسیب و توی ذوق می‌زند، بیانیه پایانی شخصیت ایتن کاربونی است که از نظر ارزش ساختار کلامی و ریخت اثر، قابل مقایسه با کلیت کار نیست.
بیانیه پایانی درباره شوق رهایی، با همه تلاشی که به نظر می‌رسد روی عمق آن شده، اصلا باشکوه نبوده و مخاطب را اقناع نمی‌کند.
این انتظار را نویسنده با نشان دادن کیفیت قابل قبول روایت و دیالوگ‌های خوبش بالا برده است، انتظاری که در سکانس پایانی براورده نمی‌شود.
یکی از نکاتی که نگارنده را به فکر فرو می‌برد، انتخاب اسامی شخصیت‌های زندانیان است؛ برای نمونه موسی و رمضان.
یا در جایی نامی از فلسطین برده می‌شود.
چرا زندانیان میبایست نام‌های عبری یا عربی داشته باشند؟
یا چرا در پایان نمایش در انتظار گودو، شخصیتی که ادعا می‌کند گودو است، چیزی شبیه به چادر به سر کرده و وارد صحنه می‌شود.
آیا نویسنده و کارگردان دارند شیطنت آمیز پیامی به جهان می‌دهند، پیامی که در بستر موضوع انتظار طراحی شده است.
یا نام شخصیت‌های رویداد اصلی و واقعی اینگونه بوده و نویسنده نیز خواسته به آن وفادار باشد؟
کارگردانی دشوار
بدون تردید ساخت رویدادی واقعی که پیشتر رقم خورده و اسناد آن نیز موجود است، در کنار سادگی ظاهری، انتخابی دشوار است.
خلق دنیایی واقعی و ملموس، نشان دادن عواطف انسانی، حفظ ریتم با برش‌های فنی و چینش نماها، خساست درست در کمیت موسیقی، انتخاب و هدایت بازیگرانی که با آدم‌های داستان واقعی شباهت خوبی دارند، همگی نشان‌دهنده موفقیت بزرگ امانوئل کروکول در مقام کارگردان است.
پس از متهم ردیف نخست، یعنی نویسنده، این کورکول است که از پس شکوه سکانس پایانی به خوبی برنیامده است.
در مجموع
در هر صورت موفقیت بزرگ در جذب مخاطب موفق است، داستانش را خوب روایت کرده و در کنار بازی‌های نمکین و تاثیرگذار، مراقب ضرب‌اهنگ بوده و کشش‌‌ها خوب‌اند.
پایان پیام
نویسنده و مترجم: نیما نعمتی زاده
کد خبر : 228145 ساعت خبر : 11:11 ب.ظ