اعتراضات زنان در کابل امیدبخش است

در ۷ مهر ۱۴۰۰ 0

به گزارش گلونی یحیی آزادی، خبرنگار مستقل ایرانی در ارتباط تصویری بامداد سوم مهر با محمدحسین جعفریان گفت:

مسئله ما این است که طالبان خلاف روش‌های دیپلماتیک و با زور روی کار آمدند. این روش سر کار آمدن، روش ضد مردمی زورگویان است. روشی با توسل به قدرت خارجی و اسلحه.

ما مردم را در افغانستان کنار زدیم. ما دیگر قلب مردم را نداریم. در افغانستان هر جا می‌رویم سرمان پایین است. به ما می‌گویند چرا ایران با ما این کار را کرد؟ چرا با طالبان ارتباط دارد؟ چرا در تلویزیون‌های ایران، چهره طالبان تطهیر می‌شود؟

سرمایه اجتماعی و آبرویی را که ایران داشت از دست دادیم چون طرف مردم نایستادیم. کسانی که ریشه‌های تمدنی تاریخ، جغرافیا و ادبیات مشترکی با آنها داشتیم را کنار گذاشتیم. سوال این است که ما چه قرابت فرهنگی با طالبان داریم؟!

مردم از ما دور شدند و این تهدیدی بسیار جدی برای ماست.

سایر اخبار مربوط به این گفتگو را در این لینک بخوانید

نماشای گلونی را دنبال کنید

عده‌ای می‌گویند: «با طالبان برای امنیت و منافع ملی همکاری می‌کنیم.» از نظر ما در نقطه‌ مقابل امنیت و منافع ملی ایستاده‌اند. بدنه بزرگی از مردم را از خود دور و بیزار کرده‌اند.

اعتراضات زنان در کابل امیدبخش است و موازی با جبهه مقاومت انجام می‌شود که من به آن «مقاومت بدون خشونت» می‌گویم.

در چنین شرایطی حرکت زنان بسیار معنا پیدا می‌کند زیرا اسلحه و خشونت در آن نیست و برای حقوق اولیه خود اعتراض می‌کنند.

با وجود برخوردهای بسیار شدید و آزار جسمی، زنان بازداشت نمی‌شوند. من به این اعتراضات بسیار امیدوارم اینها بخشی از جبهه مقاومت هستند ولی با یک استراتژی دیگر، که استیفای حقوق اولیه خود را با مبارزه مدنی پیگیری می‌کنند.

شنیدم که عکاس ایرانی، آقای صمدی در کابل آزاد شده است ولی خبری که از خانواده او داریم این شنیده‌ها را تکذیب می‌کند.

برخوردی که با خبرنگاران در افغانستان شد آن چیزی نبود که رسانه‌های ایران منتشر کردند.

در اعتراضی که بعد از دخالت نظامی پاکستان در حمله به پنجشیر صورت گرفت از میان ۱۰۰ نفر بازداشتی ۱۳ نفر آنها خبرنگار بودند.

از آن میان ۹ نفر اهل افغانستان و ۴ نفر غیر افغانستانی بودند. همچنین ۵ نفر از خبرنگاران روزنامه اطلاعات روز (برنده جایزه مبارزه با فساد) نیز بازداشت و به بدترین وضع مورد ضرب و شتم قرار گرفتند. به طوری که یک نفر از آنها از این حملات بیهوش شده بود.

آن خبرنگاری که در کوچه‌های کابل می گردد و می‌گوید اوضاع آرام شده، طالبان او را حلوا حلوا می‌کنند‌. اما ما خبرنگاری را دیدیم که برای پوشش اعتراضات زنان دوربینش را شکسته بودند.

در همین تجمع با قنداق تفنگ به من حمله کردند و من به سمت دیوار سفارت ایران پرتاب شدم. وقتی مرا با قنداق می‌زدند، شانه به شانه سفارت ایران بودم.

بعد مرا روی زمین خواباندند و از پشت دستبند زدند؛ ما بیش از ۱۰۰ نفر بودیم. بعد خارجی‌ها را از مردم افغانستان جدا کردند و گفتند که حق حضور در اعتراضات را نداریم.

صوت لایو سوم مهر- بخش اول