صحبت مردم افغانستان همواره از محبت ایرانی ها بود

در ۱۵ مهر ۱۴۰۰ 0

به گزارش گلونی زهرا مشتاق، خبرنگار و کنشگر اجتماعی، در ارتباط تصویری بامداد ششم مهر با محمدحسین جعفریان گفت:

در افغانستان از هیچکس نشنیدم که بگوید زندگی یا خاطرات بدی در ایران داشته است.

از ذبیح الله مجاهد پرسیدم با وجود این شرایط اقتصادی چه کار خواهد کرد؟ او گفت: ما گمرکات را داریم. در ناآگاهی طالبان همین بس وقتی که از مرز دوغارون وارد شدم آنها مهر ورود به پاسپورت من نزدند! این بی‌مبالاتی و کم دانشی را در امور دیگر هم تسری بدهید.

مردم افغانستان بسیار شریف هستند صادقانه بگویم با وجود اینکه زندگی آنها در ایران بسیار سخت و اغلب شرایط زندگی آنها انسانی و محترمانه نیست و مورد توهین قرار می‌گیرند ولی از هیچکس نشنیدم که زندگی یا خاطرات بدی که در ایران داشته است را بگوید. صحبت مردم افغانستان همواره از محبت ایرانی‌‌ها بود.

در این سفر هم با دوست فرهیخته دیگر آشنا شدم زمانی که از آنها پرسیدم نگاه شما به ایران چگونه است او نتوانست جلوی گریه خود را بگیرند و با بغض از سختی‌ها و تبعیض هایی که در ایران بر آنها روا شده بود حرف زد.

سایر اخبار مربوط به این گفتگو را در این لینک بخوانید

نماشای گلونی را دنبال کنید

از خودم پرسیدم آیا ما مردمی نژادپرستیم؟ چرا یک آمریکایی با یک افغانستانی برای ما فرق دارد؟ ما چگونه مسلمانانی هستیم که اینگونه برخوردهای متفاوتی از خود نشان می‌دهیم؟

مردم می‌گفتند از دست طالبان فرار می‌کنند و به ایران می‌آیند و من از آنها خواهش می‌کردم که به اینجا نیایید حدود پنج میلیون مهاجر در ایران با شرایط سختی زندگی می‌کنند، اما در اروپا بعد ۵ سال به صورت یک شهروند با آنها برخورد می‌شود.

در صورتی که بچه‌ای که متولد ایران است هنوز نمی‌تواند شناسنامه ایران را بگیرد و این ظلم به این اتباع است باید صادق باشیم و تکلیف آنها را روشن کنیم.

در خصوص نظامیانی که قبل از سقوط کابل به ایران پناهنده شده بودند هم به عنوان خیر و از سوی نیروی انتظامی دعوت شدیم. ما به سمت مرز سیستان و هیرمند رفتیم حدود سه هزار نظامی با خانواده‌هایشان به آنجا پناه آورده بودند.

آنها روزهای طولانی پیاده آمده بودند و تعداد ۹۹ عراده ماشین و ادوات جنگی را به ارتش ایران تحویل دادند. آنها چندین روز آنجا بودند و خیرین روزانه غذای آنها را تامین می‌کردند.

از آنها پرسیدم: «چگونه ممکن است یک نظامی که برای محافظت از کشور وظیفه دارد تسلیم شود؟»

آنها می‌گفتند: «طالبان میان مردم عادی هستند در خانه‌های مردم، اگر ما جنگ می‌کردیم مردم کشته می‌شدند.». هرچند این جواب برای من قابل قبول نبود.

در میان ۳۰۰ نظامی حاضر در مرز تعداد اندکی بودند که به شدت تمایل به بازگشت به افغانستان را داشتند که دیگر نظامیان آنها را جزو افراد طالبان می‌دانستند و جان خود را در خطر می‌دیدند.

در این میان حداقل ۲۰۰ نفر از نظامیان به همراه خانواده‌های خود قصد ماندن در ایران را داشتند که فکر می‌کنم برای دولت ایران مقدور نیست.

در روزهایی که ما در کنار این نظامیان بودیم برای آنها غذا و لباس و وسایل بهداشتی تهیه می‌کردیم و به نوعی یک دوستی میان ما شکل گرفته بود.

روزی تعدادی از نیروهای UN برای مذاکره به اردوگاه آمدند و به ما اعلام شد که از امروز احتیاجی به تهیه غذا نیست چراکه این نیروها با طالبان صحبت کرده و امان‌نامه گرفته‌اند و باید تمام نظامیان به افغانستان بازگردانده‌ شوند و این اتفاق هم افتاد، اما دیگر از سرنوشت آنها اطلاعاتی به دست ما نرسید و امیدوار هستیم بتوانیم خبری از آنها دریافت کنیم.

صوت لایو ششم مهر- بخش اول