عصای سفید؛ نمادی برای نابینایان از جنگ جهانی اول

در ۲۴ مهر ۱۴۰۰ 0

به گزارش گلونی ۲۳ مهرماه مصادف با پانزدهم اکتبر، به عنوان روز بزرگداشت نابینایان و قانون عصای سفید، نامگذاری شده است.

استفاده از عصای سفید به شکل امروزی و به عنوان نمادی برای شناخت نابینایان، به بعد از جنگ جهانی اول برمی‌گردد.

در سال ۱۹۲۱ میلادی، عکاسی از شهر بریستول انگلستان به نام جیمز بیگز که در اثر سانحه‌ای بینایی خود را از دست داده بود، برای در امان ماندن از گزند وسایل نقلیه در خیابان‌های اطراف محل زندگی‌اش ابتکار استفاده از عصای سفید را از آنِ خود کرد تا به راحتی برای همگان قابل دید باشد.

پس از آن دو تن از برجسته‌ترین محققان آمریکایی به نام‌های دکتر ناول پری (ریاضیدان) و دکتر جاکوپس تن بروک (حقوقدان)، توانستند قانونی در پانزدهمین روز از ماه اکتبر به عنوان قانون عصای سفید به تصویب برسانند و این روز را به عنوان روز جهانی نابینایان نامگذاری کنند.

نابینایان، حق بهره‌گیری از کلیه امکانات رفاهی معمول در جامعه را دارند.

رانندگان وسایل نقلیه، موظف به مراعات کامل نابینایانی هستند که با عصای سفید در خیابان‌ها آمد و شد می‌کنند.

دولت، موظف است نابینایان را به مشارکت در امور دولتی تشویق کند تا آنان نیز به کار مشغول شوند.

عصای سفید؛ نمادی برای نابینایان

خط بریل، خطی است که در قرن نوزدهم میلادی، برای سهولت کار افراد نابینا و کم بینا در امر تحصیل و تعلیم و تربیت توسط لویی بریل فرانسوی ابداع شد.

پدر لویی بریل کفاش بود و لویی درکارگاه وی کار می‌کرد.

روزی درفش کفاشی به چشم وی برخورد کرد و در اثر این حادثه، لویی از نعمت بینایی محروم گردید.

بریل پس از مدت‌ها، موفق به ابداع خطی گردید که مناسب نابینایان بود و به نام وی، بریل نامیده شد.

بسیاری از نابینایی‌ها قابل پیشگیری هستند؛ زیرا نابینایی و کم بینایی، یا ارثی است یا غیرارثی که هر کدام، پیشگیری و درمان مخصوص به خود را دارد.

نوع رفتار با نابینایان در جامعه، می‌تواند در سرنوشت آنها و حالات روحی و روانی‌شان تأثیرات متفاوتی بگذارد.

برای رفتار و تعامل با نابینایان، باید از یک سری نکات غافل نبود؛ از جمله آنها این که واقع‌بین باشیم و به آنها بفهمانیم که با دیگران هیچگونه تفاوتی ندارند؛ آنها را با نام صدا بزنیم و وقتی به آنها نزدیک می‌شویم، به نحوی آنها را از حضور خود آگاه کنیم و اگر احتمال می‌دهیم ما را نشناسد، بهتر است خود را دقیق به آنها معرفی کنیم.

از کمک‌هایی که به استقلال و خودکفایی آنها لطمه می‌زند، جدا بپرهیزیم.

رودکی از جمله افرادی است که در عمل به اثبات رسانده که نابینایی، مساوی شکست و خزان زندگی نیست.

او نابینایی است که در عرصه شعر، سخن و هنر درخشید و به تعبیر عالمان ادب فارسی، مقام پدر شعر فارسی را به خود اختصاص داد.

او در سال ۲۶۰ ق در «رودک» روستایی از ماوراءالنهر و نزدیک سمرقند به دنیا آمد.

در هشت سالگی حافظ کل قرآن شد و در تلاوت آیات مهارتی خاص پیدا کرد.

این نابینای پرتلاش و با ذوق با تسلط بر زبان عربی، کلیله و دمنه را به نظم درآورد.

ترانه‌های نغز و حکیمانه و ماندگاری از او برجای مانده و در افکار و آثار سخنورانی مثل فردوسی، سعدی، جامی و دیگران، تأثیر ژرفی از این شاعر و هنرمند پرتوان مشاهده می‌شود.