ماجرای مقاله احمد مسعود در واشنگتن پست چه بود؟

ماجرای مقاله احمد مسعود در واشنگتن پست چه بود؟

به گزارش گلونی احمد مسعود رهبر مقاومت مردمی افغانستان در پنجشیر، در مصاحبه‌ای با محمد حسین جعفریان، خبرنگار مستندساز و کارشناس ارشد مسائل افغانستان شرکت کرد و به سوالات مهم وی پاسخ داد.

برای خواندن سایر اخبار مربوط به گفتگو به این لینک مراجعه کنید

ماجرای مقاله احمد مسعود

جعفریان: مقاله‌ای در واشنگتن پست منتشر کردید و از آمریکایی‌ها به نحوی درخواست دخالت و کمک کردید. آیا آن مقاله در واشنگتن پست نتیجه‌ای داشت آیا درباره کمک خواستن صحبت دیگری دارید و آیا از کشور دیگری درخواست کمک کردید؟

درباره انتشار مقاله من در واشنگتن پست لازم می‌دانم که به وضوح بگویم در شرایط استثتنایی و بسیار سختی دوستانی بودند که سعی می‌کردند به هر شکلی شده و از هر طریقی کمک‌هایی بیاید و چون مقصر این اوضاعی که پیش آمده آمریکا بوده است و مردم افغانستان این کشور را در صلح با خود می‌دانستند این کار را انجام دادند.

تلاش دوستان بود و من در زمان انتشار مقاله در پنجشیر بوده و از انتشار آن بی‌اطلاع! این مقاله می‌گفت آمریکا که خودش این بحران را ایجاد کرده است حال باید در حل آن نقشی ایفا نماید، دوستانی به قصد و نیت کمک به جبهه مقاومت و مردم افغانستان دست به این کار زده بودند که نتیجه‌ای هم از آن حاصل نشد.

هر کشوری که حاضر باشد در کنار مردم افغانستان کشور را از این ورطه خطرناک نجات دهد ما استقبال می‌کنیم.

اما جدای از آن مسأله یکبار دیگر باید گفت در همین لحظه‌ای که صحبت می‌کنیم ده‌ها گروه تروریستی در افغانستان زیر پوشش همین گروه طالبان که فعلا در کشور هستند و امنیت آن گروه‌ها را فراهم کرده‌اند، وجود دارند.

از القاعده تا دیگر گروه‌ها که سربازگیری و تجهیز می‌شوند و بدون شک امنیت منطقه و بسا فراتر از منطقه را تهدید می‌کنند، به همین دلیل هر کشوری که حاضر باشد در کنار مردم افغانستان با آنان مبارزه کند و کشور را از این ورطه خطرناک نجات دهد و به هر شکلی به مردم کمک کند ما استقبال می‌کنیم و تشکر و همکاری خواهیم داشت.

اما تا امروز یک همکاری جدی که بتواند مردم و مقاومت و ایستادگی آنان را کمک کند، انجام نشده است؛ و ما در هر صورت چه با کمک یا بدون کمک، ایستادگی خود را که به خاطر خدا و کشورمان است و مشروط به کمک یا حمایت هیچ‌کس نیست ادامه خواهیم داد.

جعفریان: تحصیلات شما در حوزه علوم نظامی است آیا علاقه‌تان هم به حوزه سیاسی و نظامی محدود می‌شود؟

زمانی یک خبرنگار روسی از پدرم پرسید: «دوست دارید پسرتان چکاره شود؟»

پدرم پاسخ داد: «دیپلمات.»

گفت: «حیف است پدرتان نظامی و شما نظامی باشید، پسرتان نباشد…»

پدرم گفتند: «بگذار حیف باشد.»‌

ای کاش «بگذار حیف باشد» اتفاق می‌افتاد، چون به هیچ عنوان علاقه‌ای به کار‌های نظامی و حتی سیاسی نداشته‌ام، اما این اوضاع به من تحمیل شده است.

وقتی بی‌عدالتی را درکشور خود دیدم، وقتی که متأسفانه خطرات امروز را می‌بینم وارد عرصه سیاست شدم تا اگر بتوانم کمکی به مردم خود بکنم.

امروز هم فقط برای دفاع از مردم و وطن وارد حوزه نظامی شده‌ام و علاقه‌ای به آن ندارم.

علاقه شخصی من همیشه به آسمان و ستاره‌ها بوده است و هنوز به یاد دارم که برنامه صدا و سیمای ایران به نام «آسمان شب» در شبکه چهار در این‌باره را تماشا می‌کردم که اگر اشتباه نکنم آقای «صفاریان‌پور» و «ناظمی» در آن حضور داشت و آن‌را فراموش نمی‌کنم.

من به شدت علاقه‌مند کیهان‌شناسی بودم و اگر علاقه شخصی خودم را دنبال می‌کردم، هیچ‌گاه وارد این عرصه نمی‌شدم و به دنبال ادبیات یا فیزیک یا فیزیک فضایی و دیگر مسائلی که در نوجوانی به شدت علاقه داشتم می‌رفتم.

اما امروز مجبور هستم و در کنار تک‌تک مردم افغانستان مسئولیتی دارم که از کشور خود، استقلال و عزتش به عنوان یک مسئولیت میهنی دفاع کنم پس هرگونه سلیقه و علاقه شخصی را کنار گذاشتم و آمده‌ام که اگر بتوانم کاری برای مردم خود انجام دهم.

جعفریان: اگر از شما بخواهیم که غزلی از حافظ بخوانی کدام را انتخاب می‌کنی؟

از حافظ شعر‌های زیادی در سرم دور می‌زند و نمی‌دانم کدام را بخوانم، ولی اگر یک چیز در ذهنم بیاید همان شعری است که پدرم می‌خواند:

«خرم آن روز کز این منزل ویران بروم
راحت جان طلبم و از پی جانان بروم

گر چه دانم که به جایی نبرد راه غریب
من به بوی سر آن زلف پریشان بروم»

شما، مردم ایران و ملت آزاده ایران بیشتر از اینها حق دارید. افتخار است که هم‌کلام دوست پدر خود و هم کلام کسی باشم که در روزهای سخت در کنارش بوده است. برای شخص خود من «حماسه ناتمام» که شما آماده ساختید، همیشه یک تصویر و قابی از گذشته ایستاده پدر من بوده که همیشه من را به آن برمی‌گرداند.

مثل این بود که بار دیگر ایستاده شده و من در کنارش هستم. این کمترین کاری بود که من می‌توانستم انجام دهم.

از شما و مردم ایران تشکر می‌کنم. از اقشار مختلف جامعه از پزشک و مدیر و معلم و… که پیام می‌فرستند، می‌خواهند کمک کنند.

ما در حال انسجام و آمادگی هستیم. اما فعلا فقط می‌توانم تشکر کنم.

انشالله خداوند تمام تلاش‌ها و قدم‌های خیری که تمام انسان‌های آزاده برداشتند قبول کند.

فایل کامل مصاحبه احمد مسعود

دانلود کنید