باید برای وضعیت مرز ایران و افغانستان چاره‌ای اندیشید
باید برای وضعیت مرز ایران و افغانستان چاره‌ای اندیشید
به گزارش گلونی سمانه افشاری، از فعالان حوزه پناهندگان، در گفتگو با محمدحسین جعفریان درباره وضعیت مرز ایران و افغانستان گفت:
هر ساله اربعین به عراق می رفتم و خادم زائرین بودم، اما امسال حضور در مرزهای شرقی را واجب‌تر دیدم.
در دیوار مرزی، مهاجران در طول شبانه روز به صورت مخفیانه و خصوصا شب‌ها وارد خاک ایران می‌شوند.
عده زیادی از آنان دستگیر شده و به سمت افغانستان دیپورت می‌شوند.
این افراد دوباره به مرز برمی‌گردند و این روند همینطور ادامه دارد.
پناهجویان، چه قبل از ورود به خاک ایران که آن سوی مرز منتظرند تا خود را مخفیانه به ایران برسانند و چه در زمان دستگیری تا دیپورت به خاک افغانستان، ساعات زیادی را در هوای سرد و خشک بدون آب و غذا معطل می‌مانند.
اولین مواجهه من با دختر ۴ ساله‌ای بود که همراه پدرش توسط مامورین دستگیر و به افغانستان دیپورت می‌شد. کودک، بسیار مضطرب و گریان بود.
این درحالی بود که از مادر جدا افتاده و مادر توسط قاچاقچیان به خاک ایران منتقل شده بود.
کودکان زیادی طی فرار و گریز چه قبل از مرز از دست طالبان و چه در مرز از والدین جدا می‌افتند.
شیرخواران، کودک یک ساله، چهارساله و… اگر ما خواهان برپایی کمپ هستیم به خاطر این شرایط است.
ده روز پیش در نزدیکی مرز زابل حدود ۱۰ بچه را بدون پدر و مادر در پاسگاه نگهداری می‌کردند تا به افغانستان دیپورت کنند.
خبری از پدر و مادر آنها نبود. وقتی از آن ها سوال می‌پرسیدیم، کودکان در حالت شوک و بهت بودند. صحبت نمی‌کردند.
کمپ اینجا تعطیل است. اگر می‌گوییم کمپ باز شود، به خاطر این موارد استثنائی است.
افراد فاطمیون، نظامیان و قشر آسیب‌پذیری را که نمی‌شود فعلا دیپورت کرد، باید مدتی در کمپ نگهداری شوند تا راه حل اساسی پیدا شود.
صوت کامل گفتگو با امیرحسین داوودزاده و سمانه افشار را بشنوید
دانلود کنید
من تاکنون دو گزارش از شرایط مرزی برای وزارت کشور فرستاده‌ام. زمانی که به من از وزارت کشور زنگ زدند و گفتند گزارشی از شرایط به ما بدهید گفتم: «از پشت تلفن درک شرایط مرز غیر ممکن است و شما باید حضور داشته باشید».
گفتند: «فعلا شما گزارش بدهید» و هیچ خبری از آنها نشد.
چندین بار پیگیری کردم که به من گفتند نامه باید به مقامات بالاتر ارسال شود.
لطفا کار را در زمانی انجام ندهید که دیر شده باشد. زمان زیادی نداریم، این اتفاقات هر روزه در حال تکرار است.
دولت ایران شرایط بد مرزها را می‌بیند. چرا کاری نمی‌کند؟ اگر برای شرایط بد افغانستان کاری نمی‌کنید لااقل در مرزهای خودمان کاری کنید.
تنها کاری که می‌کنند، دستگیری و دیپورت است. پناهجویان هم دوباره به مرزها برمی‌گردند و این جریان تکرار می‌شود.
باید فکری اساسی برای این مردم رنج دیده شود.
یک روز خانمی به سمت من آمد. گفت: «من نظامی افغانستانی هستم. از ترس طالبان به مرز ایران فرار کرده‌ام».
پرسیدم: «چرا؟»
گفت: «ترسیدم طالبان مرا دستگیر کند».
پرسیدم: «خوب این اتفاق افتاده است که به مرز آمدی؟»
پاسخ داد: «این اتفاق برای همکارانم افتاده است. توسط طالبان دستگیر شده‌اند. هیچ خبری از سرنوشت آنها نداریم».
مادری که نوزاد در بغل داشت، بسیار گریان و ناراحت، برخورد بد قاچاقچیان، کتک خوردن به دست آنها و ناسزا شنیدن را برایم تعریف می‌کرد.
می‌پرسید چرا این طور با ما رفتار می‌شود. در اینجا هر روزه این اتفاقات در جریان است.
تمام کمک‌های انجام شده مردمی است. هیچ کمکی از دولت و یا نهادهای دولتی دریافت نکرده‌ایم.
تمام کمک‌ها از سمت مردم ایران، افغانستانی‌های مقیم ایران، همینطور کشورهای اروپایی مثل آلمان استرالیا و نروژ رسیده است.
در زابل در دو نقطه این خدمت‌رسانی‌ها انجام می‌شود.
یکی دیوار مرزی میلک و دیگری در پاسگاه‌های روستای مرزی زابل است که مهاجران در آنجا توسط حفاظت اطلاعات احراز هویت می‌شوند، سپس به خاک افغانستان دیپورت می‌شوند.
هوا به شدت سرد است. نیاز به لوازم گرمایشی و پتو داریم. در داخل پاسگاه‌ها جای کافی برای نگهداری این پناهندگان نیست.
آنها شب تا صبح در حیاط پاسگاه‌ها که بسیار سرد است نگهداری می‌شوند. نیاز به چادر یا سوله‌ای هست که آنجا برپا شود.
تمام تلاش خود را می‌کنیم تا ذره‌ای از رنج و سختی را که بر این مردم می‌گذرد کم کنیم، اما در حد توان خود ماست. اگر کمی و کاستی هست بر ما ببخشند.
از مردم ایران و خارج از ایران و افغانستانی‌های مقیم ایران که در این مدت به ما کمک کردند و همینطور جناب جعفریان که در این مدت دلسوز مردم بودند تشکر می‌کنم.
سایر اخبار مربوط به افغانستان را بخوانید
پایان پیام
خرید زیتون از سایت‌های معتبر با کد تخفیف گلونی
کلیک کنید
کد خبر : 254463 ساعت خبر : 1:24 ب.ظ