تقاضای رسیدگی به مشکلات اتباع افغانستانی در ایران

در ۱۴ دی ۱۴۰۰ 0

به گزارش گلونی این روزها تقاضای رسیدگی به مشکلات اتباع افغانستانی در ایران، در پلتفرم کارزار به دست بسیاری از ما و هموطنان افغان‌مان امضا می‌شود.

کارزاری که بیش از هرچیز من را به یاد عکسی از دیوارنوشته‌ای از کابل می‌اندازد که آلفرد یعقوب‌زاده آن را ثبت کرده بود.

دیوارنوشته‌ای با این مضمون که بگذار برای یک‌ بار قلم به جای تفنگ صحبت کند.

افغانستان تا ابد پاره تن ایران‌شهر است و برای خیلی از ما وقتی نام اهالی کابل، مزارشریف، هرات، بامیان یا پنجشیر، به میان می‌آید، مرزهای سیاسی نامرئی می‌شوند.

ما هموطنیم زبان و دین و فرهنگ مشترک داریم و در میان تلخی روزگار، جان‌مان برای هم در می‌رود.

این کارزار، این تقاضایی که از طرف هموطنان‌مان که گاهی دو یا سه نسل، در ایران زیسته‌اند و هنوز خاطره تلخ رد وطن شدن را از یاد نبرده‌اند، یک فرصت است برای معنا بخشیدن به همان عکس و همان دیوار نوشته.

جایی برای آنکه از باورهایمان و از آشنایی دیرین‌مان با این مردم دفاع کنیم.

در رویاهای خیلی از ما مدام این سوال تکرار می‌شود که کی بالاخره ما در خاورمیانه خواهیم توانست همسایه دیوار به دیوار خوشی‌های یکدیگر باشیم.

همسایه پذیرفتن و سازگاری با یکدیگر.

همسایه‌هایی که تنها برای دادن یک کاسه آش نذری یا قرض گرفتن بیلچه باغبانی، به در خانه هم می‌روند و لبخندهایشان را از پشت پنجره با هم به اشتراک می‌گذارند.

همسایه‌هایی که خوب می‌دانند گاهی با یک امضا، با یک دلگرمی کوچک می‌شود حق همسایگی را به جا آورد.