هشتم خرداد در ایران عزای عمومی است

در ۷ خرداد ۱۴۰۱ 1

هیات دولت فردا در سراسر کشور به یاد جان باختگان حادثه متروپل آبادان را عزای عمومی اعلام کرد.

به گزارش گلونی به نقل از خبرگزاری صدا و سیما مرکز خوزستان، هیات دولت فردا یک شنبه هشتم خرداد ماه در سراسر کشور را عزای عمومی اعلام کرد.

هیات دولت ضمن تسلیت مجدد درگذشت جان باختگان حادثه متروپل آبادان و ابراز همدردی با خانواده‌های داغدیده، مردم آبادان و استان خوزستان، فردا در سراسر کشور را عزای عمومی اعلام کرد.

در حادثه متروپل آبادان که در هفته گذشته به وقوع پیوست تاکنون ۲۹ نفر جان خود را از دست دادند.

حلیمه توده کشت برای حادثه آبادان نوشت:

می‌توانیم به اندازه هزاران دقیقه از تصاویری حرف بزنیم که در ذهنمان از عمق فاجعه متروپل آبادان ثبت کرده ایم.

از مادرانی که بر سینه می‌کوبند چون تا آخر عمر دیگر عزیزانشان را به آغوش نخواهند کشید. ازمردی که میان ویرانه‌ها به دنبال برادر گمشده‌اش می‌گردد. از زنگ‌هایی که دیگر به صدا در نمی‌آیند و درهایی که هرگز دوباره به روی صاحبانشان باز نخواهند شد.

اما در این معرکه عجیب خون وآوار و بی پناهی و غربت، این کلمات‌اند که هر روز بیشتر از روز قبل از معنا تهی می‌شوند. معنا آبروی کلمه است و وای از وقتی که آبروی کلمات بریزد.

آمدم بنویسم مردم شریف، نجیب، صبور، رنجکشیده، غریب و مظلوم آبادان، تسلیت. دیدم این واژه از همیشه خالی‌تر از معنا شده است.

گاهی به زبان آوردن بعضی کلمات چقدر جانکاه است، نمک می‌شود و روی زخم‌های عمیق می‌پاشد.

تسلیت واژه کوچکی است در برابر غم بزرگ شما. همینقدر کلیشه‌ای و بی‌فایده.

وطن اگر مادر باشد، شهرها حکماً فرزندانش هستند، ایران اگر مادری باشد، آبادان حتما باید فرزند محبوبش باشد. سنگ صبورترینِ فرزندانش. همان فرزندی که بارها خواستند از آغوش مادر جدایش کنند اما نخواست و نتوانستند.

ماند و سنگ صبور مادرش شد، توی قلبش درد داشت اما عینکِ دودی Ray ban اصلش را به چشم زد تا کسی غمِ توی چشم‌هایش را نبیند، به پهنای صورت خندید و صدای آهنگ بندریش را زیاد کرد تا آب توی دل خواهر و برادرهایش تکان نخورد.

حالا «ایران» این غبار نشسته بر صورت فرزندش را چطور پاک کند؟ تن پاره پاره اش را چطور از زیر آوار رانت و فساد بیرون بکشد؟

مردم آبادان جنگیدن را خوب بلدند، خاطره جنگیدنشان شاید از یاد ما رفته باشد اما از حافظه تاریخ محو نخواهد شد همانطور که آثار جنگ هنوز بعد از سالیان سال از چهره شهرشان پاک نشده است.

آنها بیش از همدرد به همرزم نیاز دارند. باید حنجره‌هایمان را به خدمت آنها در بیاوریم. غم‌شان را فریاد بکشیم و دست در دست آنها برای بازگرداندن آبرو به کلمات بجنگیم. غم این مردم جز با برگرداندن آبادان به معنای واقعی اسمش تسلی نخواهد یافت.