نمایش دوازده و یک سیلی

در ۲۲ شهریور ۱۴۰۱ 0

«دوازده» ماجرای بسیاری از ماست و شخصیت‌های جامعه‌ای که در بسیاری از مسائل اجتماعی با داشته‌های شخصی و تعصب‌های نابجا قضاوت کرده و چه بسا از اصل قضیه دور می‌مانند و توجهی به گفت‌وگو نمی‌کنند.

به گزارش گلونی نمایش «دوازده» عنوان تئاتری به کارگردانی رامتین کیان پور است که از ۲۰ شهریور ۱۴۰۱ روی صحنه سالن یک عمارت سیمرغ درنیکا رفته و تا ۲۰ مهر ماه ادامه خواهد داشت.

نمایشی که برگرفته از متن «دوازده مرد خشمگین» نوشته رجینالد رز است و حکایت هیات منصفه‌ای با ۱۲ عضو را روایت می‌کند که پیرامون گناهکار بودن یا نبودن جوانی ۱۸ ساله بحث می‌کنند که متهم به قتل پدرش با چاقو است.

بازی‌های «دوازده» را تقریبا می‌توان بدون نقص دانست و با توجه به ضرباهنگ سریع کار، اندک نقص‌ها در اجرای نقش‌ها قابل اغماض است. روایتی جذاب که تماشاگر را میخ‌کوب سرنوشت جوانی می‌کند که ۱۲ عضو یک هیات منصفه قرار است برای گناهکار بودن یا نبودن او تصمیم‌گیری کنند.

هرچند اشتباه گفتن و فراموشی دیالوگ‌ها، اغراق در یکی از شخصیت‌ها که مدام قوطی الکل به دست داشت و جاگیری نامناسب بازیگران در برخی صحنه‌ها توی ذوق می‌زد.

البته که در این یادداشت به مباحث فنی نمایش نمی‌پردازم و اشاره‌ای کوتاه به آن‌چه «دوازده» از جامعه روایت می‌کند خواهم پرداخت.

اعضای هیات منصفه در «دوازده» از اقشار مختلف یک جامعه انتخاب شده و در واقع نماینده افکار مختلفی محسوب می‌شوند که گذشته تیره و روشنی دارند و درگیر تعصب‌ها و یک دندگی خاص خودشان هستند. افرادی که همه داشته‌ها و گذشته و حال‌شان را در کلام و رفتار نشان می‌دهند.

اگر یک منهای دوازده در ابتدای نمایش به نفع منطق رای بدهیم، باید با نمایش همراه شویم تا تاثیر گفت‌وگو و بررسی بیشتر را برای شکستن تعصب و یکدندگی ببینیم. جایی که شخصیت‌ها با تجربه شخصی به جنگ یک جانبه نگری رفته و به مرور به منطق نزدیک و نزدیک‌تر شده و حجاب تعصب را از پیش چشم کنار می‌زنند.

«دوازده» ماجرای اهالی همین جامعه است که شاید مشت نمونه خروار را نمایندگی کرده و یکی با آرامش و یکی با فریاد و یکی بی تفاوت، قصه زندگی خود یا سرنوشت دیگری را دنبال می‌کنند و باید مسیر گفت‌وگو و منطق را طی کنند تا کف‌های روی آب را یکی یکی بترکانند و به آب زلال رسیده و عمق را ببینند و تصمیم گیری کنند.

آن‌چه در جامعه امروزی مورد غفلت است و همواره سطحی نگری و تحت تاثیر حرف‌های دیگران بودن، تیپ‌هایی از افراد مختلف جامعه می‌سازد که هیچ وقت به شخصیت مستقل نمی‌رسند و نمی‌توانند منطق خود را به کار گرفته و از چیزی کورکورانه دفاع نکنند.

تیپ‌هایی واحد که کارهایی واحد می‌کنند و حرف‌هایی واحد می‌زنند و رفتارهای مشابهی دارند؛ مگر این‌که تلنگری به وجودشان بخورد و بخواهند که بیشتر فکر کنند و از سطح بگذرند.

همین که به واسطه این روایت و شخصیت‌هایش بپذیریم که حقیقت و منطق می‌تواند آرام آرام و با صبر نفوذ کند و هیچ چیز در مرحله اول آن‌قدر قطعی نیست که ساز مخالف را بشکنیم و خفه کنیم. وقتی یک منهای دوازده کم کم بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود و به دوازده می‌رسد، یعنی منطق کار خودش را کرده و تعصب را شکست داده است.

«دوازده» دقیقا مثل یک سیلی توی صورت مخاطب می‌زند و آینه‌ای پیش روی جامعه می‌گیرد تا سطحی نگری را شکست داده و منطق و گفت‌وگو را جایگزین تعصب و یکدندگی کند.

تئاتر دوازده به تهیه کنندگی علی کیان پور و با بازی‌های رضا برزن، شهرزاد خانزاده، مهدی ذاکر، علی رضا رشیدی، رویا ریخته گرها، علی رجب سعیدی، پرهام صداقت، پرستو علیزاده، مازیار فرجی، رامتین کیان پور، محمد رضا هاشم پور، سعید یاری و شیرین یگانه و به کارگردانی رامتین کیان پور تا ۲۰ مهر ماه روی صحنه است.