از جشن درندز چه می‌دانیم؟
به گزارش گلونی ارامنه ایران هرساله در غروب روز سیزدهم فوریه سال میلادی یا بیست و چهار بهمن سال خورشیدی جشنی به نام درندز برگزار می‌کنند. با گلونی همراه باشید تا بیشتر درباره این مراسم بدانیم.
جشن درندز (Derendez) در میان ارامنه مناطق مختلف ایران در جزئیات متفاوت ظاهر می‌شود. به عنوان مثال، ارامنه تهران به کلیساها رفته و تعدادی بوته با خودشان به آن جا می‌برند.
سپس همه بوته‌ها را در صحن کلیسا تلنبار کرده و آن را آتش می‌زنند و روی آن می‌پرند. در این بین تعدادی نیز از خانه خود شمع یا چراغ می‌آورند و آن را با آتش درندز روشن می‌کنند و بعد این شمع یا چراغ را به خانه می‌برند تا نور، روشنایی و برکت به خانه‌ها راه پیدا کند.
در فردای روز درندز یعنی چهاردهم فوریه/ بیست و پنج بهمن مردهایی با نام‌های هراند، هراچ، پایلاگ، سیمون و زن‌هایی با نام‌های هراچوهی و پایلیگ در خانه خود جشن می‌گیرند و دوستان آشنایان همراه با هدایایی به دیدنشان می‌روند.
در مناطق ارمنی‌نشین فریدن اصفهان نیز در سیزدهم فوریه جوانان از صحرا گون جمع کرده و در حیاط کلیسا آن را انباشته می‌کنند. اطراف غروب ناقوس‌های به صدا در می‌آیند و اهالی روستا لباس نو بر تن می‌کنند.
بعد از دعا و نیایش دور بوته‌ها جمع شده و تازه‌دامادهای روستا سعی می‌کنند تا بوته‌ها را آتش بزنند. در این حین اگر دامادی نتواند کبریتش را در چند تلاش روشن کنند، می‌گویند اجاق او کور است. بعد از آتش گرفتن بوته‌ها همگی از روی آن می‌پرند و باد به هر طرف که بوزد، مردم تفال می‌زنند و می‌گویند که آن سال اوضاع کشت و کار در آبادی چگونه است.
بعد از اینکه بوته‌ها نیم‌سوز شد، هر یک از اهالی یکی از آن‌ها را برداشته و با سرعت به خانه خود می‌رود. معتقدند هر کسی که بتواند بوته را روشن به خانه برساند، آن سال در کارهایش موفق خواهد شد.
در رابطه با پیدایش این جشن گفته‌اند که قبل از تولد حضرت عیسی در بیت‌المقدس مردی روحانی به نام سیمون و با لقب زرونی یعنی پیر و فرتوت زندگی می‌کرده است. سیمون همواره دعاگو بوده تا آن قدر عمر کند که بتواند مسیح موعود را به چشم ببیند.
زمانی که حضرت عیسی چهل‌روزه می‌شود، حضرت مریم او را به بیت‌المقدس می‌برد و چون هنگامه رسیدنش به شهر با تاریکی هوا مصادف شده بود، مردم هر یک با مشعلی به استقبال آن‌ها می‌روند و در همین حین سیمون به آرزوی خود رسیده و می‌تواند مسیح را ببیند.
گویند این آتش‌افروزی و جشن از آن روزها به یادگار مانده و رفتن به خانه افرادی که سیمون نام دارند نیز از جهت احترام و گرامی‌داشت یاد سیمون است.
از جشن خدیر نبی در اردبیل چه می‌دانیم؟
پایان پیام
نویسنده: کیمیا قنبری