آنها که از یاد می روند

آنها که از یاد می روند

به گزارش گلونی می‌خواهم از حافظه کاست‌هایم به شما بگویم. از همان اول معلوم بود و حالا هم معلوم است.

چه چیز معلوم بود؟ عرض می‌کنم.

اوایل دهه هشتاد روزهای آخر کاست بود و سی‌دی کم‌کم داشت جایش را باز می‌کرد. کمی گران بود اما به سرعت در حال رشد بود. در همان روزها که رادیو هم کم‌کم از ریل به سی‌دی می‌رفت کاست استاد بی‌مثال آواز ایران و جهان، شاهکار بینش‌پژوه منتشر شد.

«اسکناس» موقعی آمد که صداهای تازه بسیاری در موسیقی پاپ شنیده می‌شد که حتی الان در جست‌وجوی گوگل هم نمی‌توان پیدای‌شان کرد اما آن روزها به لطف تبلیغات چنان در بوق و کرنا شده بودند که انگار فرهادی دیگر زاده شده است.

در همان سال‌ها صداهای تازه‌ای هم شنیده شد که در تاریخ موسیقی پاپ ماندگار شدند.

اما شاهکار قصه ما از خواندن ریتم ترانه‌های هایده هم -که هر ایرانی می‌تواند آن را روی ریتم‌ بخواند- عاجز است.

آن روزها روزگار شاهکار نبود روزگار حامی‌ها بود و از همان اول معلوم بود حامی است که می‌ماند و شاهکار است که این وسط تقلا می‌کند.

دیشب در کنسرت حامی دو ساعت از این روزگار دور بودم و رفتم به دوره نوجوانی و او همچنان پرصلابت بر روی استیج می‌خواند.

این حرف‌ها را زدم تا بگویم بیست سال بعد حتی با دیدن قیافه برخی از خوانندگان امروزی، نام‌شان را به خاطر نخواهید آورد.

از جمع خوانندگان این روزگار البته بسیاری هم ما را تا آینده همراهی خواهند کرد. شک نکنید.

به نظر شما کدام یک فراموش نمی‌شوند؟

پایان پیام

نویسنده: رضا ساکی