فدرالیسم راه نجات ایران نیست و با تداوم تاریخی گامی است به سوی تجزیه
به گزارش گلونی دکتر آرش رئیسی نژاد در توییتر نوشت:
انتخابات شهرداری‌ها در ترکیه برگزار شده است؛ انتخاباتی پرشور در کشوری تک ساخت (غیر فدرال) ولی مبتنی بر تمرکززدایی شهری.
گو اینکه بیش از یک سوم از جمعیت ترکیه کُردزبان هستند، ولی سخنی از فدرالیسم و سیستم ایالتی نیست؛در عوض، حکمرانی شهری همچو فرانسه پذیرفته شده است.
برخلاف ترکیه و فرانسه که شهرداران به صورت مستقیم از سوی مردم برگزیده می‌شوند، شهروندان ایرانی اعضای شوراهای شهر را پس از گذر از فیلترهای سخت‌گیر برمی‌گزینند و سپس افرادی بیکباره به عنوان شهردار از بالا برای مدیریت شهری درنظرگرفته می‌شوند! حکمرانی شهری مردمی در ایران شوخی‌ای بیش نیست.
جای شگفتی نیست که شوراهای شهر در ایران یکی از سرچشمه‌های فساد سیستماتیک و محل زدوبندهای نه چندان پنهان است؛ از فروش تراکم و دریافت رانت تا توزیع مجوز و خویشاوندسالاری. همچنین، شهرداران اختیارات تام در اداره شهر ندارند. اختیاراتی که توسط فرماندار و استاندار منصوب دولت محدود می‌شود.
تمرکزگرایی از عوامل زمینه‌ساز توسعه نامتوازن جغرافیایی در کشور گشته به گونه‌ای که ثروت در مراکز قدرت سیاسی-اقتصادی در تهران، مشهد، اصفهان، تبریز و قم انباشته شده و به نابرابری جغرافیایی انجامیده است. راه‌حل اما دنبال کردن توسعه متوازن بر پایه آمایش سرزمینی است نه فدرالیسم.
برآمدن خواست تمرکززدایی امری مبارک است و تلاش مسئولین برای تحقق مناسب آن نیز امری شایسته.
امروز اما نامزدهای اصلی محترم انتخابات ریاست جمهوری برای پیروزی در انتخابات سخن از فدرالیسم و برپایی دولت محلی درون مرزهای ایران دارند و آن را راهی برای ایجاد عَدالت در کشور می‌دانند!
نسلی انقلابی که در جوانی بدنبال طیف گوناگونی از «ایسم»ها رفت؛ امروز مجذوب فدرالیسم و سیستم ایالتی گشته؛ گویی در آستانه پیری اکسیری شفابخش یافته؛ غافل از آنکه با ایجاد مرزهای تصنعی درون کشوری با تداوم تاریخی گامی برای تجزیه برمی‌دارند. ایران هنوز برایشان موش آزمایشگاهی است!
فدرالیسم راهی برای اتحاد میان کشورهای مستقل بوده: آلمان زمانی شامل ۳۵۰ شهریارنشین بود و آمریکا نیز متشکل از ۱۳ مهاجرنشین مجزا بود. در چنین وضعیتی بود که فدرالیسم به عنوان «فرایندی وحدت‌بخش» پذیرفته شد. برعکس، ترکیه علیرغم تنوع قومیتی کشوری تک ساخت است که فدرالیسم را برنمی‌تابد.
گذشته از این، فدرالیسم با برپایی دولت‌هایی درون دولت بر دستگاه عریض و طویل نظام اداری کشور خواهد افزود؛ دستگاهی کند و ناکارآمد و از سرچشمه‌های نارضایتی در جامعه ایرانی.
در زمانه کنونی اما جمع‌کردن دست‌وپای دولت در حکمرانی امری خردمندانه است، نه یافتن بهانه برای گسترش بیشینه آن!
پایان پیام