اگر المپیک در ایران بود
به گزارش مهر، برنده مدال برنز بازی های المپیک ۲۰۲۴ پاریس در رشته اسکیت بورد از کیفیت پایین مدال و تغییر در رنگ و شکل ظاهری آن در مدت یک هفته انتقاد کرد.
بگذارید یک دنیای محال را برایتان ترسیم کنم. اگر المپیک، دوباره تأکید میکنم بر فرض محال، در ایران برگزار میشد، نهفقط میگفتند این اخبار کذب محض است، بلکه حتی ورزشکار مورد نظر را به جرم تشویش اذهان جهانی ممنوعالخروج میکردند. حالا خبر آمده است که ورزشکار محترمه میتواند درخواست جایگزینی مدال بدهد.
در همان دنیای خیالی، شما حتی مطمئن باشید که از فردای این خبر رنگپریدگی، تمام اخبار ایران را قرق میکردند که رنگپریدگی مدال کاملاً طبیعیست و حتی نشانه اصل بودن آن است.
اما اگر واقعا المپیک در ایران بود، لااقل بدون هیچ الدروم بلدرومی، مدال باکیفیت میزدیم. گوش تمام دنیا را کر کردهاند که آی فلان و بهمان که چه کسی برایمان مدال زده است و چه برنامهای گذاشتهایم برایتان.
به همین باگت قسم، ما هم میتوانستیم، ما هم میتوانیم بهجای آرزوهای دور و دراز، از همین امروز وقت بگذاریم و بسازیم. آن وقت در المپیکی که میزبانش میبودیم، با ضرب مدال طلاسازهای بسیار حرفهای ایران که در دوری از تکنولوژی، همچنان هنرشان برق میزند، برق از سر دنیا میپراندیم.
قسمم را باور نمیکنید چون میدانید که در همان المپیک خیالی، مشکلات از آنجا آب میخورد که در مناقصهای برای ضرب مدال، برند ایرانی حاج عباس طلاساز برنده میشد و یک روز قبل از المپیک، ضرب مدال المپیک را به سیروس باطریساز که بهتازگی کارگاه نقره راه انداخته بود میسپردند. برادرزاده دبیر کمیته المپیک، همان سیروس، چون بلد نبود طلا بسازد، رنگ طلا و برنز روی همه مدالها میزد و پول طلاها را به جیب میزد.
راستش را بخواهید نمیدانم کدام اینها خیال است، کدامشان واقعیت! ولی میدانم، همه اینها ممکن هستند. المپیک از پشت شیشه تلویزیون میتواند به خیابان های خودمان بیاید. میتواند سیروس را به نان و نوای آماده باش ۲۴ ساعته برای سرویس تمام حمل و نقل شرکت کننده ها برساند و حاج عباس را به ضرب مدال با نگاره های تخت جمشید!
پایان پیام
نویسنده: میررضا نگهبان الوار