فرصت هشت ماهه برای حفاظت از زاگرس

فرصت هشت ماهه برای حفاظت از زاگرس

تابستان ۱۴۰۳ تمام شد و زاگرس، فصلی پرتنش و پرآتش را پشت سر گذاشت. تابستان امسال یکی از تابستان‌های پرحادثه بود و آتش به نواحی گسترده‌ای از جنگل‌ها و مراتع زاگرس آسیب زد و بخش‌‌هایی را کاملا از بین برد.

بوم‌مرز زاگرس یعنی محل تلاقی زاگرس با ناحیه نوبوسندی(خلیج فارس) باز هم آتش گرفت و به این ناحیه مهم، خسارت وارد شد.
طبق معمول بخشی از مهار آتش را گروه‌های مردمی و محلی انجام دادند. نیروهای آموزش‌‌دیده یگان حفاظت از محیط زیست هم تا جایی که توان داشتند در مهار آتش کوشیدند و یگان‌های منابع طبیعی هم همین کار را کردند و جان‌فشانی کردند. متاسفانه «اسماعیل کریمی» در این راه جانش را فدا کرد.

نکته‌ای که می‌خواهم عرض کنم این است که حالا فرصت هشت ماهه‌ای داریم برای مطالبه‌گری تا دیگر نیروهای مردمی در صف اول مهار آتش نباشند.
تجربه ثابت کرده که نیروهای مردمی که اغلب آموزش مهار آتش ندیده‌اند در مواجهه با خط آتش دچار اشتباهات عمده می‌شوند و جانشان به خطر می‌افتد. اصرار بیش از حد بر حضور نیروهای مردمی برای مهار کردن آتش، عقلانی نیست.

نیروهای مردمی و افرادی که در گروه‌های محیط زیستی عضویت دارند فقط زیر نظر یگان‌های آموزش‌دیده می‌توانند به اطفاء حریق بپردازند و حضور آنها در منطقه آتش گرفته، بسیار خطرناک و نادرست است.

فرصت هشت ماهه برای حفاظت از زاگرس

من بر اساس یک ارتباط دائم پنج ساله با گروه‌های محیط زیستی به شما می‌گویم که تجهیز کردن گروه‌های مردمی برای مهار کردن آتش در زاگرس کاری اشتباه است.

ما در مجموعه گلونی این راه را رفته‌ایم و به بن‌بست خورده‌‌ایم. اغلب این گروه‌ها آموزش‌گریزند و چون راه‌بلد منطقه هستند فکر می‌کنند همین تسلط بر توپوگرافی کافی است و بدون هیچ آگاهی دیگری به خط آتش حمله می‌کنند.

متاسفانه اینستاگرام و برخی فعالان، زمینه‌ساز ایجاد هیجان در گروه‌های مردمی هستند و آنها را با دمپایی به نبرد با خط آتش می‌کشانند.

این موضوع را بعداً بیشتر باز می‌کنم. فعلا یادتان نرود که این فرصت هشت ماهه، از مهر تا اردیبهشت ۱۴۰۴ نسوزد. باید از این فرصت استفاده کنیم. کار ما مطالبه‌گری است نه حمله به خط آتش.

پایان پیام

نویسنده: رضا ساکی