از شیوه تدفین کاسپی ها چه میدانیم؟
به آتش سپردن مردگان یکی از آیینهایی است که به وسیله آن تفاوت میان آریاییهایی که به ایران مهاجرت کردند، با آریاییهایی که به هند مهاجرت کردند را مشخص میکند.
به گزارش گلونی در میان ایرانیان زرتشتی آب، باد، خاک و آتش مقدساند و آلوده کردن و توهین کردن به آنها گناه است. در نوع و رسم تدفین زرتشتیان نیز ما این احترام به عناصر اربعه را میتوانیم به خوبی ببینیم.
احتمال میرود که در دورهای نیاکان مشترک ایرانیها و هندیها جسد مردگان را همین طور که هندیها آن را میسوزانند، میسوزاندند.
کلمه دخمه نیز در لغت به معنی جایی است که جسد در آن سوزانده میشود. در میان عوام نیز دخمه گاها داغمه گفته میشود. یعنی جایی که آنش افروخته میشود. با این وجود، بعدها ایرانیان تصمیم گرفتند که آتش نباید به جسد آلوده شود. به همین خاطر نیز کلمه دخمه باقی ماند اما مصداقش خیر!
شیوه تدفین کاسپی ها
گفتیم که علاوه بر آتش خاک نیز مقدس بود. بنابراین جسد را در خاک نیز نمیشد دفن کرد. در نتیجه گذشتگان گمان بردند با تراشیدن سنگ و قرار دادن جسد درون آن، جسد کمکم پوشیده شده و آب، خاک، باد و آتش را آلوده نخواهد کرد.
گمان میرود آریاییها این رسم خود را از بومیان ایران یاد گرفته باشند. چرا که در متنهای یونانی قدیمی ذکر شده است، کاسپیها که مردمانی انیرانی (غیر آریایی) جنوب دریای کاسپی (مازندران) بودهاند نیز چنین رسمی داشتهاند که مردارشان باید به دست سگ یا موجود دیگری داره شود تا آنها استخوانهایش را بگذراند، بپوسد. سپس استخوانها را جمع میکنند.
در این یادداشت تاثیر عقاید و آیینهای بومیان ایران را بر آریاییهای ایران شاهد هستیم.
پایان پیام
نویسنده: کیمیا قنبری
