شهرهای آینده ایران نیازمند انرژی سبز و اقتصاد پایدار
به گزارش گلونی نشست «شهرهای آینده و نیاز به بازگشت به زمین» به همت انجمن علمی مطالعات شهری دانشگاه تهران، با حضور «محمد درویش»، کارشناس و کنشگر محیط زیست، برگزار شد. این نشست در روز یکشنبه ۱۱ آذر، ساعت ۱۶:۳۰، در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران، سالن شریعتی، با دبیری «فاطمه عظیمیپسند»، دانشجوی علوم اجتماعی، به انجام رسید.
محمد درویش در این نشست به موضوعات گوناگون محیط زیستی و ضرورت تغییر در نظام تدبیر شهرها پرداخت.
بحران آلودگی هوا و هزینههای کلان سلامت
محمد درویش با اشاره به گزارشهای رسمی اعلام کرد:
«آلودگی هوا سالانه حدود ۵۰ هزار نفر را در ایران به کام مرگ میکشاند و هزینه درمان بیماریهای ناشی از آن به ۱۲.۵ میلیارد دلار میرسد. این رقم معادل یکسوم درآمد صادرات نفت کشور است.»
او تأکید کرد که تمرکز صنایع در غرب تهران، برخلاف جهت باد غالب، و چیدمان غلط مراکز صنعتی در شهرهای مختلف ایران از مهمترین عوامل بحران آلودگی هوا هستند.
مدیریت بومی؛ چالش یا راهکار؟
درویش درباره مسئله مدیران بومی گفت: «مطالبه مردم برای داشتن مدیران بومی اگرچه قابلدرک است، اما تا زمانی که نظام تدبیر اصلاح نشود، این تغییر تأثیر چندانی نخواهد داشت. بررسیها نشان میدهد در استانهایی با حضور مدیران غیرمرکزی، میزان بدهکاری اکولوژیکی و بحرانهای محیط زیستی کمتر بوده است.»
وی به مثال سیستان و بلوچستان اشاره کرد که علیرغم فقر اقتصادی، کمترین آسیب زیستمحیطی را متحمل شده است.
توسعه صنایع آببر و فرونشست زمین
محمد درویش توسعه نادرست صنایع آببر را یکی از عوامل اصلی فرونشست زمین در ایران دانست. او گفت:
«صادرات محصولات آببر مانند پیاز و یونجه به کشورهای همسایه، در شرایطی که ایران با بحران جدی آب مواجه است، نهتنها افتخار نیست، بلکه خیانت به منابع کشور محسوب میشود.»
او به وضعیت بحرانی دشتهای ایران، از جمله مهیار و سکزی در اصفهان، و فرونشست زمین به دلیل استخراج بیش از حد آبهای زیرزمینی اشاره کرد.
شهرهای آینده؛ نیازمند تغییر نگاه توسعهای
درویش با اشاره به تجربیات کشورهای حوزه خلیج فارس گفت: «شهرهای آینده ایران باید بر مبنای کسبوکارهای سبز، صنایع هایتک، گردشگری پایدار، و انرژیهای تجدیدپذیر شکل بگیرند. ما باید از چیدمان غلط و توسعههای وابسته به منابع آب دور شویم و به سمت انرژی خورشیدی، بادی، و زیستمحور حرکت کنیم.»
خشک شدن دریاچهها و پیامدهای اجتماعی آن
درویش تأکید کرد: «خشک شدن دریاچههایی چون ارومیه، به بهانه ایجاد فرصتهای شغلی، نهتنها اکوسیستمهای کشور را نابود کرده، بلکه پیامدهای اجتماعی نظیر مهاجرت و افزایش جرم و جنایت را به دنبال داشته است.»
وی افزود: «تنشهای زیستمحیطی و فقر میتوانند بستری برای خشونت و ناامنی اجتماعی شوند.»
فرصتهای امیدبخش برای ایران
او در پایان گفت: «ایران با دارا بودن ظرفیتهای خارقالعاده طبیعی و انسانی، میتواند در کمتر از ده سال به یکی از کشورهای پیشرو در منطقه تبدیل شود، به شرط آنکه با شجاعت، مسیر توسعه ناکارآمد را تغییر دهد. نباید همه تخممرغهای خود را در سبد صادرات منابع آببر قرار دهیم.»
این نشست با پرسشوپاسخ دانشجویان و کارشناسان حاضر به پایان رسید.
پایان پیام
