خانه موزه ها روایتگر ناگفته ها
به گزارش گلونی جایی از تاریخ را تجسم کنید که پیش از آن‌که یک بنا یا خانه‌ای برای زندگی کردن باشد، درهایش رو به گذشته باز می‌گردد. خانه‌هایی که آجرهای نارنجی رنگ‌اش ناگفته‌های بسیاری برای شنوندگان امروز دارد.
خانه موزه ها با آن پنجره‌های اورسی که دارند قصه‌ی مردمانی را در دل خود حفظ کرده‌اند که زمزه کننده تاریخ ایران است که می‌توان رد پای این تاریخ را در حیاط این خانه‌ها با آن درختان کهنسال‌اش یافت، زیرا هنگامی که در خانه‌ای چون خانه طباطبایی‌های کاشان قدم می‌گذارید گویی تکه گمشده‌ای از تاریخ را لمس کرده‌اید.
خانه موزه‌ها گاهی سیاست را با فرهنگ درهم می‌آمیزند تا همچون چراغی روشن هدایت‌گر آینده باشند. درست همان کاری که صاحب خانه‌ای به‌نام مستوفی‌الممالک تهران کرده است و دیدن این خانه تماشاگه زمان است، زمانی که قحطی بزرگ ایران را در سال ۱۲۹۷ فرا می‌گیرد.
آن طرف ایران نیز در میان عطر بهارنارنج خانه‌ای از زمان قاجار به یادگار مانده که فراتر از یک بنا است. خانه قوام شیراز داستان عشق و هنر را برایتان بازگو می‌کند.
سرزمین ما ایران خانه‌های تاریخی بی‌شماری در خود جای داده که بیان کردن هرکدام از آن‌ها در این مقال نمی‌گنجد اما بر اساس آنچه که در هشتمین کنفرانس سالیانه انجمن بین‌المللی خانه موزه‌های تاریخی که در سال ۲۰۰۷ در وین برگزار شد، این خانه حافظ هویت فرهنگی جوامع شناخته می‌شوند و همچون گنجی از هنر و معماری نگهداری می‌کنند.
خانه موزه ها روایت گر ناگفته‌های بسیاری است و هر نقش‌ونگار حک شده بر روی گچ‌بری‌ها و ایوان‌های بلند و حوض فیروزه‌ایی آن‌ها مُهر تائیدی بر هنر و اصالت فرهنگ ایرانی است.
این خانه‌ها نه‌تنها هویت فرهنگی جوامع را حفظ می‌کنند، بلکه پلی میان نسل گذشته و حال هستند تا یادآور روزگارانی باشند که برگی از تاریخ به فراموشی سپرده شده است.
خانه موزه‌های ایران فقط یک ساختمان نیستند بلکه روحی دمیده شده به کالبد شهری است که در میان هیاهو‌ی مردمان امروز بی‌صدا فریاد می‌زند و در جستجو‌ی گمشده‌ی خود یعنی نسل امروز است. نسلی که باید هرچه زودتر با تاریخ و گذشته خود آشنا شود و گوش جان به قصه‌های پنهان تاریخ بسپارد.
پایان پیام
نویسنده: زهره درگاهی
در گلونی بیشتر بخوانید: حلوا سیاه سوغات اردبیل
