سپندارمذگان روز عشق در ایران باستان
به گزارش گلونی در تقویم ایران باستان جشنی به‌پا می‌شد که برای جست‌وجو کردن ریشه‌های آن باید به دل و جان این سرزمین پناه برد.
سنگ‌بنای این جشن برای گرامیداشت زنان و مادرانی بود که همچون زمین که جایگاه امنی برای زیستن بود، حیات را به آدمی هدیه می‌داد و عشق و احترام پیشکشی بود به زنان برای این عشق ارزشمندی که از وجود خود نثار انسان تازه متولد شده می‌کرد.
سپندارمذگان روز عشق در ایران باستان است. جشنی که از هزاران سال پیش به یادگار مانده و در گاهشماری یزدگردی این روز در پنجم اسفند نام‌گذاری شده بود و در گاهشماری خورشیدی روزی که برای این جشن در نظر گرفته بودند بیست و نهم بهمن ماه بود.
ریشه‌های کهن این جشن را باید در یادگاری‌های به‌جا مانده از امپراطوری هخامنشی تفتیش کرد زیرا به یادآوری ارزش‌ها و جایگاه بانوان در این سرزمین گویی ریشه‌ای سالخورده داشت که در این روزگار رگه‌هایی کم‌یاب از آن پیدا می‌شود.
در این روز مردان با مهر و عشقی که به بانوان داشتند تحفه‌هایی را به نشان از قدردانی به زنان تقدیم می‌کردند و دست از کارهای روزمره‌ی خود می‌کشیدند و مسئولیت خانه که هرگز تمامی ندارد را برعهده می‌گرفتند تا زنان اندکی در آرامش و شادی باشند. روز سپندارمذگان اما یک ویژگی دیگری نیز داشت، و آن این بود که دختران جوان و دم‌بخت می‌توانستند آزادانه برای خود همسری برگزینند که در برخی از متون، این روز به‌خاطر انتخاب دختران به مردگیران نیز مشهور بوده است.
برای این که بدانیم نام این جشن کهن از کجا سرچشمه می‌گیرد باید کمی دقیق‌تر شویم. پژوهشگران معتقداند که سپندارمذ، ایزدبانوی عشق، فروتنی و باروری بوده است، که به همین جهت در این روز به زمین که مادر حیات نیز هست احترام ویژه‌ای می‌گذاشتند و سپندارمذ را پاسدار زمین می‌دانستند و اگر بخواهیم به این واژه به شکل نمادین بنگریم باید نماد زمین و زنانگی را در کنار هم بگذاریم زیرا همان‌گونه که زمین با تمام زیبایی‌هایش جایگاه زیستن را برای انسان مهیا می‌کند، زن نیز کالبد خود را برای زندگی به انسانی آزاد می‌بخشد.
امروز چگونه است
امروز که بیش‌از هزاران سال از این جشن باشکوه می‌گذرد آیا ما انسان‌های امروزی عشق و احترام لازم به زمینی که در این روزگار بیشتر از همیشه به عشق و صلح نیاز دارد را داده‌ایم؟ آیا آن‌گونه که نیاکان ما این روز را گرامی می‌داشتند ما نیز ارج می‌نهیم؟
به‌راستی که این‌گونه نیست زیرا جهان امروز، جهان صلح نیست و مردمان امروز نیز عشق حقیقی را گم کرده‌اند و مفهوم امروزی عشق در لذت‌های انسانی گم شده است و انسان امروزی آنقدر خود را درگیر روزمرگی کرده که پاک فراموش‌اش شده زندگی مفهومی به‌نام عشق حقیقی نیز دارد.
شاید زمان آن رسیده است که بار دیگر مفهوم سپندارمذگان را مرور کنیم و به عشق که سنتی دیرینه است نگاه دیگری بیندازیم و احترام فراموش شده به زمین را دوباره برگردانیم تا صدای صلح و مهربانی بازهم در جهان شنیده شود و آرامش جای جنگ را بگیرد تا هر انسانی مفهوم واقعی دوست داشتن را زیست کند.
پایان پیام
نویسنده: زهره درگاهی
در گلونی بیشتر بخوانید: سپندارمذگان آیین بزرگداشت زن و زمین در ایران باستان