صد دام و اولين تجربه كارگردانى مستقل پدرام پور اميرى
از همان روزهايى كه تصاوير رضا عطاران و شباهتش به صدام حسين در فضاى مجازى پخش شد، حواشی اولین فیلم مستقل پدرام پورامیری هم شروع شد.
حضور رضا عطاران در نقش یکی از بدلهای صدام حسین، ترکیبی از طنز و کنایههای تاریخی را به وجود آورد که از همان ابتدا کنجکاوی مخاطب را به دنبال داشت.
اما نام عطاران در کنار صدام حسین یک پارادوکس عجیب دارد. با شنیدن نام اول لبخندی شیرین روی لبمان نقش میبندد، و نام دومی برای همه ما غمی همیشگی و نفرتی تمام نشدنی به همراه دارد!
اما آیا واقعا «صد دام» توانسته یک کمدی خوب و پرمخاطب از آب در بیاید؟
امشب فیلم را در یکی از سینماهای مردمی با سالنی پر از مخاطب تماشا کردم. مخاطبانی که آمده بودند یک کمدی متفاوت را تماشا کنند. در نیمه ابتدایی، همه چیز سر جای خودش بود. موقعیتهای خندهدار و بازیهای روان، قصه هم به خودی خود تازه و کنجکاویبرانگیز. اما در نیمه دوم، ماجرا کمی فرق کرد. سکانسها طولانی و خستهکننده شد و سهم موقعیتهای طنز و کمدی بسیار اندک و ناچیز و در نهایت هم با جمعبندی ضعیف و بدون نتیجهگیری روشن به تیتراژ پایان رسید.
در یک کلام به نظر مىآید کارگردان آنطور که باید نتوانسته با وجود ستارههایی مثل پریناز ایزدیار، آزاده صمدی، عباس جمشیدیفر و رضا عطاران از این فرصت طلایی استفاده کند و کمدی متفاوتی بسازد و به شیوه تکراری بسیاری از کارگردانهای دیگر درگیر المانهای نخنمای دهه شصت شده و قافیه را باخته است.
هر چند که پیش از اکران، بازی را برده بود و در چند ساعت ابتدایی تمامی بلیطهایش فروخته شد و برخی سینماهای جشنواره به سانس دوم هم رسید اما راستش را بخواهید بعید میدانم «صد دام» در گیشه موفق و پرفروش عمل کند.
پایان پیام
نویسنده: فرزانه ناظری
بیشتر بخوانید: نگاهی به فیلم رها از دریچه نگاه رضا ساکی