فیلم آنتیک حافظ و روزگار ما
نگاهی به فیلم «آنتیک» از دریچهی نگاه رضا ساکی
به گزارش گلونی رضا ساکی در یادداشتی درباره فیلم آنتیک، که آن را در جشنواره فیلم فجر دیده، به تحلیل این اثر پرداخته است. او معتقد است که آنتیک کمدیای متفاوت و پر از نقدهای اجتماعی است که ممکن است مانند مارمولک هرگز اکران عمومی نداشته باشد، اما فیلمی مهم و قابل بحث است. در ادامه، یادداشت او را میخوانید:
فیلم «آنتیک» را در جشنواره فیلم فجر دیدم و همان میانههای فیلم فهمیدم از آن فیلمهایی که باید درباره کمدیاش روشنگری کرد.
شاید «آنتیک» هرگز رنگ اکران عمومی را نبیند و به سرنوشت «مارمولک» دچار شود اما فیلم مهمی است و باید دربارهاش حرف زد.
آنتیک به معنای واقعی، کمدی است. جهانی است وارونه از آدمهای اشتباهی و روی مرزهای پا میگذارد که تازه است و جسورانه.
فیلم لحظات خندهدار زیادی ندارد، یعنی شلیک خنده را دستکم من در سینما نشنیدم. این طور نیست که دائم باعث خنده تماشاگر بشود اما تا دلتان بخواهد سرشار از اندیشه و نقد و ظرایف است.
آنتیک در پرداخت به ریا و ریاکاران، فوقالعاده است. فیلم از دل جامعهای بیرون آمده است که دستکم از حافظ به بعد آن هم به روشنی، گرفتار ریا، برخی خرافات و برخی باورهای غلط است.
قصه دو مرد به نام ابی و ولی است که در ماجرایی تبدیل به عبادالله و ولیالله میشوند. روایتی شفاف، از ریا و تظاهر به زهد، زهدی که آلوده به ریاست «که بوی خیر ز زهد ریا نمیآید».
آنتیک کمدی است. کمدیای بهسخرهگیرنده که تلاش میکند همه را از دم تیغ نقد بگذراند.
در این فیلم یک نفر هست که هم تبر اول را به درخت میزند و هم پتک اول را به دیوار دروغین بنای ساخته شده. این آدم شاهکار است و شاید کمی شبیه خیلی از آدمهایی باشد که اطرافمان زندگی میکنند.
پایان پیام
بیشتر بخوانید: درباره فیلم داد اثر ابوالفضل جلیلی