سازهای بومی آوای سرزمین ایران
به گزارش گلونی ایران با تنوع فرهنگی و قومیتی خود، دارای طیف گسترده‌ای از سازهای بومی و سنتی است که هر کدام در گوشه‌ای از این سرزمین روایتگر داستان‌ها و احساسات مردمانش هستند. در اینجا به معرفی برخی از این سازها می‌پردازیم.
تار: یکی از سازهای زهی مضرابی مقید و از سازهای اصیل ایرانی است که دارای کاسه‌ای گلابی‌شکل و دسته‌ای بلند با چندین پرده متحرک است. تار در موسیقی دستگاهی ایرانی نقش کلیدی دارد.
سه‌تار: سازی زهی مضرابی که نسبت به تار کوچک‌تر و ساده‌تر است. سه‌تار با سه سیم اصلی و یک سیم بم ساخته می‌شود و به دلیل صدای ملایم و شاعرانه‌اش در موسیقی عرفانی و اشعار حافظ و مولانا بسیار کاربرد دارد.
دف: یک ساز کوبه‌ای که دایره‌ای شکل است و از پوست، چوب، و فلز ساخته می‌شود. دف با ضربه‌های دست نواخته می‌شود و در موسیقی مقامی و مراسم مذهبی به ویژه در مناطق کردنشین استفاده می‌شود.
نی: یک ساز بادی که از نی یا چوب ساخته می‌شود و معمولاً بدون سوراخ انگشتی است، فقط دارای یک سوراخ بزرگ در بالا برای دمیدن. نی به دلیل صدای نافذ و ملانکولیکش در موسیقی سنتی ایران و موسیقی عرفانی شهرت دارد.
سرنا: سازی بادی و چوبی که شبیه شیپور است و در موسیقی نواحی ایران به خصوص در مناطق غربی و جنوبی کشور به کار می‌رود. سرنا با هفت سوراخ انگشتی و دو سوراخ دهنی نواخته می‌شود.
تنبک: سازی کوبه‌ای به شکل جام که از چوب ساخته می‌شود و پوست روی دهانه آن کشیده شده است. تنبک با ضربات دست نواخته می‌شود و در موسیقی ایرانی جایگاه بسیار ویژه‌ای دارد.
این سازها تنها بخشی از غنای موسیقی بومی ایران را نشان می‌دهند و هر یک به نوبه خود رنگ و بویی خاص به موسیقی ایرانی می‌بخشند.
پایان پیام
نویسنده: کیمیا قنبری
بیشتر بخوانید: اپرای مارینسکی میزبان تار ایرانی شد