زبان اوستایی زبان کهن ترین نیایش های ایرانی
به گزارش گلونی زبان اوستایی، یکی از کهن‌ترین شاخه‌های زبان‌های ایرانی باستان، میراثی است که نه‌تنها حامل نیایش‌ها و باورهای دیرین زرتشتیان است، بلکه سندی زنده از گستره اندیشه و فرهنگ ایرانیان پیش از تاریخ مکتوب است. این زبان، که در دل اوستا «کتاب مقدس آیین زرتشت» حفظ شده، یکی از معدود زبان‌هایی است که هنوز می‌توان از طریق آن به شیوه اندیشیدن و زیستن ایرانیان باستان دست یافت.
اوستایی در کنار سانسکریت، از زبان‌های هندوایرانی است که شباهت‌های ساختاری، واژگانی و نحوی فراوانی دارند. واژه‌هایی مانند «آتر» (آتش)، «سپنتا» (مقدس)، یا «اهورا» (سرور) نشان‌دهنده پیوستگی زبانی و مفهومی اقوام آریایی در هزاران سال پیش‌اند. زبان اوستایی با آن‌که امروزه تنها در متون دینی و آکادمیک کاربرد دارد، اما همچنان نقشی کلیدی در شناخت ریشه‌های زبان فارسی و دیگر زبان‌های ایرانی ایفا می‌کند.
مهم‌تر از ساختار زبانی، مفاهیم موجود در این زبان است: عدالت (اشا)، اندیشه نیک، گفتار نیک، کردار نیک؛ این‌ها تنها واژه نیستند، بلکه بنیادهای اخلاقی و فرهنگی ایرانیان در طول تاریخ‌اند. در دنیایی که بازخوانی تاریخ به ابزاری سیاسی بدل شده، یادآوری زبان‌هایی مانند اوستایی، نه فقط نوعی کنجکاوی زبانی، بلکه ضرورتی برای بازشناسی هویت و مرزهای فرهنگی ماست.
زبان اوستایی امروز دیگر زبان گفت‌وگو نیست، اما هنوز زبان یادآوری است؛ یادآوری آن‌که ریشه‌های ما در خاکی است که فرهنگ را با نیایش و واژه را با معنا پیوند می‌داد.
پایان پیام
نویسنده: کیمیا قنبری
بیشتر بخوانید:
تقسیم بندی تاریخی زبان های ایرانی چگونه است؟