زبان های ایرانی از ایران تا هند صدایی از دل تمدن هستند
به گزارش گلونی زبان‌های ایرانی یکی از شاخه‌های کهن و غنی خانواده زبان‌های هندواروپایی‌اند؛ همان خانواده‌ای که زبان‌هایی چون سانسکریت، یونانی، لاتین، آلمانی و انگلیسی را نیز در بر می‌گیرد. این زبان‌ها، ریشه در مهاجرت اقوام آریایی به فلات ایران دارند؛ اقوامی که در حدود سه هزار سال پیش، از آسیای مرکزی به سوی ایران، هند و مناطق پیرامونی کوچ کردند.
زبان‌های ایرانی در طول تاریخ به دو شاخه اصلی تقسیم شده‌اند: ایرانی باستان و ایرانی نو. فارسی باستان (زبان کتیبه‌های هخامنشی)، اوستایی (زبان متون زرتشتی)، و پهلوی (زبان دوره ساسانی) از گونه‌های ایرانی باستان‌اند. با گذر زمان، این زبان‌ها به فارسی دری، کردی، بلوچی، لری، پشتو، تالشی و دیگر زبان‌های امروزی ایرانی تکامل یافته‌اند.
زبان های ایرانی از ایران تا هند
ردپای این زبان‌ها، نه‌فقط در متون کهن، بلکه در گستره فرهنگی و جغرافیایی وسیعی پیداست؛ از تاجیکستان و افغانستان گرفته تا کردستان، بلوچستان، گیلان و سواحل خلیج فارس. واژگان مشترکی چون «مادر»، «برادر»، «آتش»، «خورشید»، و «آب» در زبان‌های ایرانی و دیگر زبان‌های هندواروپایی، نشانگر پیوند ژرف و دیرینه این خانواده زبانی‌اند.
شناخت زبان‌های ایرانی، فقط مطالعه تاریخ زبان نیست؛ بازخوانی هویت مردمانی است که در طول هزاران سال، با وجود هجوم‌ها، مرزکشی‌ها و سیاست‌زدگی‌ها، فرهنگ و زبان خود را پاس داشته‌اند. در دورانی که برخی تلاش دارند ریشه‌ها را انکار و پیوندها را گسسته جلوه دهند، آشنایی با این زبان‌ها گامی است برای بازسازی حافظه تاریخی و فرهنگی ما.
پایان پیام
نویسنده: کیمیا قنبری
بیشتر بخوانید:
تقسیم بندی تاریخی زبان های ایرانی چگونه است؟
اهمیت و ارزش زبان فارسی با ۱۲۰ میلیون گویشور