نگاهی کوتاه به ادوار تاریخی زبان فارسی
به گزارش گلونی زبان فارسی، یکی از زبان‌های هندواروپایی، تاریخی پرفراز و نشیب دارد که به‌طور کلی به سه دوره اصلی تقسیم می‌شود: فارسی باستان، فارسی میانه، و فارسی نو. هر یک از این دوره‌ها، بازتابی از تحولات فرهنگی، سیاسی و اجتماعی ایران در طول تاریخ است.
فارسی باستان زبانی است که در کتیبه‌های هخامنشی، مانند کتیبه بیستون، دیده می‌شود. این زبان بیشتر جنبه رسمی و شاهانه داشت و به خط میخی نوشته می‌شد. پس از سقوط هخامنشیان و ظهور ساسانیان، فارسی میانه یا پهلوی جایگزین آن شد. این زبان، که در متون زرتشتی و مانوی و همچنین اسناد اداری به چشم می‌خورد، دارای گویش‌های مختلفی مانند پهلوی اشکانی و پهلوی ساسانی بود و نگارش آن به خط خاص پهلوی انجام می‌شد.
نگاهی کوتاه به ادوار تاریخی زبان فارسی
با ورود اسلام و دگرگونی‌های گسترده فرهنگی، فارسی دگرگون شد و فارسی نو پدید آمد. نخستین آثار مکتوب این زبان مربوط به سده سوم هجری است. زبان فارسی نو با خط عربی نوشته می‌شود و از همان آغاز با استقبال شاعران و نویسندگان رو‌به‌رو شد. شاعرانی چون رودکی، فردوسی، سعدی و حافظ، فارسی را به یکی از غنی‌ترین زبان‌های ادبی جهان تبدیل کردند.
زبان فارسی تا امروز، با وجود تحولات تاریخی، ساختار بنیادی خود را حفظ کرده و به‌عنوان زبان رسمی ایران و یکی از زبان‌های مهم منطقه، همچنان زنده و پویاست. این زبان نه‌تنها ابزار ارتباط، که حامل فرهنگ، تاریخ و هویت ایرانیان در طول سده‌ها بوده است.
پایان پیام
نویسنده: کیمیا قنبری
بیشتر بخوانید: واکنش به تحریف های تاریخی یک وظیفه ملی