تخت جمشید را داریوش ساخت، اما چرا اسکندر آن را سوزاند؟
به گزارش گلونی تخت جمشید ارگ شهر پارسه بود و شامل کاخ‌ها، سراها، خزانه‌ها، حیاط‌ها و استحکامات متفاوتی بود که ساخت آن حدود سال ۵۱۸ قبل از میلاد به دست داریوش هخامنشی آغاز شد و تا سقوط این شاهنشاهی یعنی سال ۳۳۰ پیش از میلاد ادامه داشت.
تخت جمشید، این مجموعه پرتنوع و زیبا در مرودشت در کنار کر و بر روی یک صفحه صاف یا صفه سنگی چهارضلعی که پشت طول ضلع شرقی آن به رحمت کوه یا کوه مهر قرار گرفته است.
شاهان هخامنشی، در دوران باستان در طول مدت ۱۹۰ سال دست به ساخت مجموعهای ۱۲۵ هزار متر مربعی زدند که امروزه آن را به عنوان تخت جمشید می‌شناسیم.
تا قبل از این بابل و شوش پایتخت‌های زمستانی و هگمتانه پایتخت تابستانی پارسیان بود و پاسارگاد نیز محلی برای تاج‌گذاری محسوب می‌شد. در نهایت تخت جمشید که خود هخامنشیان آن را پارسه می‌گفتند، مرکز ایدئولوژیک این شاهنشاهی بزرگ دوران باستان بود و برای همین هم اسکندر آن را به آتش کشید. از سخنان بالا نتیجه می‌گیریم که پارسیان سه پایتخت اداری، سیاسی و اقتصادی و دو پایتخت آیینی یعنی پاسارگاد و پارسه داشتند که خاستگاه آنان بود.
تخت جمشید را داریوش ساخت
دیودور یه نقل از سربازی مقدونی می‌گوید: «شهر پارسه، پایتخت شاهنشاهی پارسیان بود. توانگرترین شهر روی زمین شمرده می‌شد و خانه‌های افراد عادی هم از وسایل گران‌بها پر بود.»
بعد ورود مسلمانان به ایران ساخت مجموعهای چنین عظیم را به سلیمان پیامبر منسوب کردند و به آن ملک سلیمان، ملعب سلیمان یا مسجد سلیمان می‌گفتند. تا اینکه اولین کاوش‌ها در سال‌های ۱۸۷۴ و ۱۸۹۱ میلادی و به خصوص در سال‌های ۱۹۳۱ تا ۱۹۳۴ انجام شد.
در تمام این سال‌ها بنای تخت جمشید الهام‌بخش بناهای ساسانی، کاخ‌های عباسیان در سامرا، معماری صفویان در اصفهان و ساختمان‌های تهران و شیراز در عصر قجر و پهلوی بوده است.
پایان پیام
نویسنده: کیمیا قنبری
بیشتر بخوانید: