زبان فارسی در هند؛ پلی میان فرهنگ ها
به گزارش گلونی زبان فارسی، فراتر از مرزهای ایران، قرن‌ها در شبه‌قاره هند حضوری پررنگ و تأثیرگذار داشته است. از دوره سلطنت غزنویان و گورکانیان تا پایان حکومت‌های محلی اسلامی در هند، فارسی نه فقط زبان دیوانی و ادبی بلکه زبان تعامل میان تمدن‌های ایرانی و هندی بود. این زبان قرن‌ها در دربارهای دهلی، لاهور، آگرا و حیدرآباد طنین انداخت و در مدارس و مکتب‌خانه‌ها تدریس می‌شد.
از قرن یازدهم میلادی، با نفوذ دولت‌های ترک‌تبار ایرانی‌زبان در هند، فارسی به‌تدریج جای زبان‌های محلی را در دربار و نظام اداری گرفت. در دوران مغول‌های هند، فارسی به اوج خود رسید و به زبان رسمی امپراتوری تبدیل شد. شاعران بزرگی چون بیدل دهلوی، غالب دهلوی و امیر خسرو دهلوی در هند به فارسی سرودند و نثرنویسان متعددی آثار ماندگاری خلق کردند.
زبان فارسی در هند نه‌فقط حامل شعر و ادب، بلکه ابزار دیپلماسی، تاریخ‌نویسی، فلسفه و حتی علم بود. بسیاری از نسخ خطی ارزشمند فارسی در کتابخانه‌های هند باقی‌مانده‌اند و شهرهایی مانند لکهنو، لاهور و حیدرآباد به مراکز مهم فرهنگی فارسی‌زبان تبدیل شدند.
زبان فارسی در هند
با ورود استعمار بریتانیا و رواج زبان انگلیسی، جایگاه رسمی فارسی تضعیف شد و در نهایت از نظام آموزشی و اداری کنار گذاشته شد. اما ردپای این زبان همچنان در ادبیات اردو، فرهنگ عامه و کتابخانه‌های هند پابرجاست.
زبان فارسی، در هند، زبان خاطره‌هاست؛ زبان همزیستی دو فرهنگ کهن که در بستر آن، روایت‌های بی‌شمار از عشق، حماسه و اندیشه پدید آمدند.
پایان پیام
کیمیا قنبری
بیشتر بخوانید:
نگاهی کوتاه به ادوار تاریخی زبان فارسی
زبان های ایرانی از ایران تا هند صدایی از دل تمدن هستند