از دهه ۵۰ تا امروز؛ مسیر پرفراز داستان نویسی در لرستان
به گزارش گلونی در هفتمین نشست «ایوار» با موضوع داستان‌نویسی در لرستان، نویسندگان و پژوهشگران بر تأثیر پررنگ ادبیات بر توسعه اجتماعی تأکید کردند. «شهریار عباسی» نویسنده و برگزیده جایزه جلال، نبود ادبیات مکتوب قوی را از دلایل اصلی توسعه‌نیافتگی لرستان دانست و گفت: «تا زمانی که ادبیات مدرن را نشناسیم و در آن جسارت نداشته باشیم، پیشرفت فرهنگی شکل نمی‌گیرد. او بر اهمیت تجربه زیسته در داستان‌نویسی و تأثیر ادبیات بر زندگی روزمره تأکید کرد.»
«محمد حنیف» با اشاره به هفت مکتب داستان‌نویسی در ایران، سهم ناچیز لرستان در این عرصه را ناشی از نبود طبقه متوسط، ضعف اقتصادی، عدم برنامه‌ریزی فرهنگی و استفاده نادرست از بودجه دانست. او ظرفیت بالای ادبیات شفاهی در لرستان را گنجینه‌ای مغفول برای داستان‌نویسان توصیف کرد.
«ساسان والی‌زاده» نیز تأکید کرد که نخستین تلاش‌ها برای ادبیات بومی در لرستان از دهه ۵۰ آغاز شده و نیمه دوم دهه ۷۰ اوج فعالیت‌های ادبی در استان بوده است. وی با اشاره به موفقیت نویسندگان لرستانی در سطح ملی، از بی‌توجهی استان به ظرفیت‌های ادبی خود انتقاد کرد و از حضور پررنگ نویسندگان زن خبر داد.
مسیر پرفراز داستان نویسی در لرستان
در ادامه نشست، «سیدمرتضی جزایری» و چند نویسنده دیگر از سابقه جلسات نقد ادبی و شکل‌گیری جریان‌های نو در لرستان سخن گفتند. همچنین احمد بیرانوند، پژوهشگر ادبی، از رشد جریان‌های خلاق داستان‌نویسی از نیمه دهه ۷۰ و ادامه این روند در سال‌های اخیر خبر داد.
در پایان نشست، شرکت‌کنندگان بر ضرورت حمایت از نویسندگان بومی و تقویت ادبیات مکتوب برای رشد فرهنگی لرستان تأکید کردند.
پایان پیام
بیشتر بخوانید: