هنر نساجی در ایران و روایت تار و پودها
به گزارش گلونی نساجی یکی از کهن‌ترین هنرهای دستی در ایران است؛ هنری که تاریخ آن به هزاران سال پیش بازمی‌گردد و در دل هر نخ و گره‌اش، رد تمدن، ذوق، و خلاقیت ایرانی دیده می‌شود. ایرانیان از دیرباز در بافتن پارچه‌های گوناگون از پشم، پنبه، ابریشم و حتی الیاف فلزی، مهارت بی‌نظیری داشته‌اند. آثار به‌جامانده از دوران هخامنشی، ساسانی، صفویه و قاجار، گواهی روشن بر پیشرفت و تنوع این هنر در گذر زمان‌اند.
هر منطقه از ایران، سبک و شیوه خاص خود را در نساجی داشته است. از شعربافی در کاشان و مخمل‌بافی در یزد گرفته تا زری‌بافی در اصفهان و پارچه‌های پشمی و رنگارنگ ایل‌ها و عشایر، هر کدام بازتابی از فرهنگ، اقلیم و نیازهای محلی‌اند. نقش‌ها، رنگ‌ها و حتی نوع بافت، زبان گویای مردمانی‌اند که با طبیعت و تاریخ خود در ارتباطی تنگاتنگ بوده‌اند.
هنر نساجی، تنها به تولید پارچه محدود نمی‌شود؛ بلکه نوعی بیان فرهنگی است. طرح‌های سنتی، اشعار حک‌شده در پارچه‌ها، استفاده از نمادها و رنگ‌های خاص، همگی حامل پیام‌هایی‌اند که از دل قرن‌ها تجربه و زیبایی‌شناسی بیرون آمده‌اند.
اگرچه با صنعتی‌شدن تولید پوشاک، بسیاری از شاخه‌های سنتی نساجی رو به فراموشی رفتند، اما هنوز کارگاه‌هایی در شهرهای مختلف فعال‌اند و برخی طراحان جوان با احیای طرح‌های قدیمی و تلفیق آن‌ها با نیازهای روز، جان تازه‌ای به این هنر داده‌اند. نساجی در ایران چیزی فراتر از تولید پارچه و داستانی است از زندگی، هنر، و پیوند مردم با ریشه‌هایشان.
پایان پیام
نویسنده: کیمیا قنبری
بیشتر بخوانید:
هنر قلمکاری و نقش آفرینی بر پارچه
صنایع دستی تبریز آینه فرهنگ و هنر ایران است