هشتگ پساسیل در زندگی واقعی چه نقشی دارد؟

هشتگ پساسیل در زندگی واقعی چه نقشی دارد؟

در ۱۲ تیرماه و پس از ۹۰ روز از سیل ویرانگر در لرستان

پایگاه خبری گلونی انوشه میرمجلسی: چادرها در اکثر مناطق جمع شده. ۱۲ میلیون تومان تسهیلات بلاعوض اجاره‌بها در شهر و ۶ میلیون تومان در روستاها پرداخت شده. چطور؟ از طریق ۸ بانک و تشکیل پرونده در این بانک‌ها.

اما معضل افزایش اجاره‌بها یکی از مواردی است که مشکلات زیادی را ایجاد کرده است.

 از طرفی بحث تخریب کامل زمین‌های کشاورزی در برخی مناطق، مشاغل زیادی را از بین برده است.

کشاورزانی که درست در فصول کار و برداشت، بیکار و افسره‌اند.

ده‌ها واحد پرورش ماهی به کل تخریب شده و فعلا جایگزینی ندارند.

خسارت به باغ‌های میوه هم به این سادگی قابل جبران نیست.

هشتگ پساسیل در زندگی واقعی چه نقشی دارد؟

قطعا مهمترین معضل پس از مسکن، اشتغال است.

پس از ۹۰ روز یکی از پررنگ‌ترین نگرانی‌هایم «روحیه» مردم سیل‌زده است.

درسته که کارها انجام می‌شه، همه دستگاه‌ها مشغول کار و تشکیل پرونده و نهایتا تخصیص تسهیلات و امکاناتند، اما عمق فاجعه از نظر روحی همچنان باقی است و متخصصان و روانشناسان با مردم آسیل‌دیده حرف نزده‌اند.

۹۰ روز پیش و در ۱۲ فروردین، آدم‌های بسیاری همه آنچه داشتند را از دست دادند. از دارایی‌ها و کسب‌کارشان بگیرید تا محل سکونت و پناه‌شان را.

اطرات زیادی در یک لحظه به باد رفت. آلبوم‌عکس‌هایی که دیگر برگشتی ندارد و یادگاری‌هایی که سرمایه معنوی همه آدم‌ها هستند.

همه اینها در یک روز، یک ساعت و با نهایت سرعت تخریب شد. غم و بهت‌زدگی آسیب‌دیدگان را حتی نمی‌شود تصور کرد.

حتی حالا بعد از ۹۰ روز، گاهی توان گفتگو با آنها را ندارم. چه می‌شود گفت؟ هیچ.

 این ایام و این ۹۰ روز، ما در توئیتر هشتگ می‌زدیم پساسیل و در زندگی واقعی مردم ۹۰ روز واقعی را تجربه کردند؛

با نهایت سختی، ترس، وحشت، درد و تنهایی. از هیاهوی روزهای اول به تنهایی و سکوت این روزها رسیده‌اند.

روزها خیره به زمین کشاورزی و خانه ویران‌شده و شب‌ها در کابوس آینده و سرنوشت فرزندانشان. هشتگ‌ها کارکردشان جلب توجه است و هربار که هشتگ زدم، چهره سیل‌زدگانی را به یاد آوردم که قصه‌شان فرسنگ‌ها دورتر از توئیتر و دنیای مجازی در حال شکل‌گیری است.

می‌دانم باورش سخت است اما کارهای بسیاری انجام شده و همچنان در دست اقدام است، اما ده‌ها موضوع دست به دست هم می‌دهند تا ناامیدی‌مان پررنگ‌تر از امید باشد.

از بازی‌های سیاست تا پرت بودن‌مان در بحث اطلاع‌رسانی.

از خودی و غیرخودی بودن آنهایی که کار می‌کنند تا «خط‌کشی‌های مرسوم قدرت». همه اینها کمک می‌کند تا حتی سیل‌زدگان هم از بیان اقدامات انجام شده شانه خالی کنند و ما هشتگ‌ بزنیم برای نیمه‌ خالی لیوان‌ها. ۹۰ روز که هیچ، ۹۰ سال هم که بگذرد، تا خودمان اراده نکنیم چیزی تغییر نخواهد کرد.

پایان پیام