درمیشیان برای تفریح فیلم نمی‌سازد

رضا درمیشیان، ثابت کرده است که سینما را برای تفریح انتخاب نکرده است

پایگاه خبری گلونی، هومن نشتائی: شاید اولین نکته‌ای که بسیاری از منتقدان در موردش، در مورد این فیلم به آن بپردازند، اکران عصبانی نیستم بعد از پنج سال است.

مهم‌ترین نکته نیز همین است. فیلم، بعد از بدقولی‌های بسیار، بالاخره اکران شد. اکران فیلم‌های توقیفی نشانه خوبی است. اما توقیف بودنشان نه.

اکران شدن این فیلم‌ها، نشانگرِ بهتر شدن وضعیت سینما (حداقل در این زمینه) است. توقیف شدن فیلم‌ها، یعنی توقیف شدنِ فرهنگ و هنر، که با اکران‌شان می‌توان امیدوار بود که در آینده، فیلمسازی دغدغه‌ای برای اکران فیلم‌ش نداشته باشد و درگیر خود سانسوری نشود.

اما آیا این فیلم نکته‌ای برای سانسور شدن داشت؟

«عصبانی نیستم!» آینه‌ای است که قسمتی از جامعه را بازتاب می‌کند. جامعه‌ای که هر روز آن را در زندگی شخصی خودمان می‌بینیم و حقایق جامعه مسئله‌ای قابل سانسور نیست. متاسفانه در کشور ما، بسیاری از حقایق، سیاسی تلقی می‌شوند.

این توقیفِ پنج ساله، چه تاثیری بر خودِ فیلم داشت؟ اگر از تمامِ سختی‌هایی که عواملِ این فیلم، چه برای اکران فیلم، چه در زندگی شخصی به واسطه اکران نشدنِ این فیلم کشیدند را کنار بگذاریم. توقیف، برای عصبانی نیستم حتی سود هم داشت.

عصبانی نیستم در زمانی اکران شد که مردم، بسیار از وضع کشور، مخصوصا از نظر اقتصادی ناراضی هستند. مردم از پنج سال پیش زخم خسته‌تر هستند و این باعث می‌شود تا با فیلم، بیشتر همذات پنداری کنند و باعث می‌شود تا فیلم، بیشتر دیده شود.

شاید کمکی هم به بهبود اوضاع بکند. از طرفی دیگر این توقیف پنج ساله، و حاشیه‌هایی که این فیلم در این چند سال داشت، تبدیل شد به بزرگترین تبلیغاتی که یک فیلم می‌تواند داشته باشد. اما آیا این فیلم ارزش پنج سال صبر کردن را داشت؟

رضا درمیشیان، ثابت کرده است که سینما را برای تفریح انتخاب نکرده است و برای فیلم‌هایش دغدغه دارد. موضوع اصلی فیلم‌هایش نیز جوانان و معضلات آنهاست.

جوانانی که دوران کودکی خود را گذرانده‌اند و حالا قرار است آینده ساز مملکت شوند. می‌توانند؟ رضا درمیشیان به خوبی توانسته مشکلات و معضلات جامعه را نشان دهد. شخصیت اصلیِ او شخصی موجه است که دست به کارهای نادرست نمی‌زند.

عصبانی نیستم چه راهکاری به مخاطبان ارائه می‌دهد؟

شخصیت‌های فیلمِ او به هر دری که می‌زنند، در نهایت به جایی نمی‌رسند. عصبانی نیستم دو راهکار ارائه می‌‌دهد. اول اینکه با همه چیز باید با خشونت برخورد کرد.

دوم اینکه اگر می‌خواهی به جایی برسی، از راه نادرست وارد شو. البته مطمئنا هدفِ کارگردان نمی‌تواند این باشد. در غیر اینصورت جوانِ ۲۶ ساله برای مقابله با عصبانیتِ خود تلاشی انجام نمی‌داد، یا رضا درمیشیان، موفقیتِ نوید پس از دزدی، خلافکاری و یا هر کار غلط دیگری را نشان می‌داد.

اینکه فیلم راهکاری برای مقابله با این معضلات ارائه نمی‌دهد، باعث می‌شود تا این برداشت‌های غلط صورت بگیرد.

عصبانی نیستم فیلمِ بسیار شلوغی است که قدرتِ تدوینگر و ذهن منسجمِ رضا درمیشیان را نشان می‌دهد. اما این شلوغی و از طرفی تمِ غم انگیز فیلم، حالِ مخاطب را بد می‌کند و باعث می‌شود مخاطب، با ذهنی آشفته از سالن سینما خارج شود. مخاطبی که برای اوقات فراغت به سینما آمده است (منظور عمومِ مخاطبان است)، وقتی از سالن خارج می‌شود، تنها کاری که می‌کند، تلاش برای منسجم کردنِ ذهن آشفته‌اش است.

این مسئله باعث می‌شود تا از فیلم تاثیر نپذیرد. نمایش دادنِ درد به تنهایی، کمکِ بسزایی در بهبود درد نمی‌کند و تنها راه مقابله با آن درد را چیزی جز تکرار «عصبانی نیستم» عنوان نمی‌کند.

پایان پیام