بازارهای آب

سیاست عمومی برای پرداختن به آثار خارجی ناشی از بهره‌برداری بی‌رویه آب زیرزمینی و مقابله با خالی‌شدن آبخوان‌ها ضرورت دارد.

رویکردهای طرف عرضه، بر افزایش آب در دسترس برای مصرف‌کنندگان با استفاده از منابع جایگزین (آب سطحی) در کوتاه‌مدت، یا با ذخیره‌سازی آب زیرزمینی در بلندمدت مبتنی هستند.

در نهایت، طرح‌ های بیمه کشاورزی می‌تواند بر استفاده از آب زیرزمینی تأثیر بگذارد. با این همه، ارتباط میان بیمه محصول و مصرف آب برای آبیاری همچنان ناروشن است.    

توجه به چگونگی تأثیرپذیری سیاست‌ های مدیریت آب زیرزمینی از دیگر سیاست‌هایی که بر تصمیم‌گیری درباره کشت تأثیر می‌گذارند بسیار مهم است.

مدیریت آب به دست بهره‌برداران منطبق با شرایط محلی ولی متکی به مشارکت ذینفعان. دسته سوم از ابزارهایی که چالش‌های طرف تقاضا را مورد توجه قرار می‌دهد، مقوله کلی مدیریت به دست خود بهره‌برداران است.

از دور خارج‌ کردن مجوزهای آبیاری چگونه باید اتفاق بیفتد؟ از دید اقتصادی، این راهکار نسبتاً هزینه‌بر است. افزون بر این، ممکن است شمار مجوزهای قابل خریداری محدود باشد.

بازارهای آب را نباید داروی همه دردهای بحران آب پنداشت. شواهد فزاینده‌ای وجود دارد که بسیاری از عیب‌های بازار آب، وقتی تجربه بیشتری درباره این ساز و کار به دست می‌آید قابل حل هستند.

بازارهای آب معمولاً به دو شکل پدید می‌آیند. بازارهای رسمی آب، بازارهایی هستند که از پشتیبانی نظام حقوقی برخوردارند. به بیانی دیگر، نظام حقوقی، مبادلات کارآمد بازار را تقویت می‎کند و حل و فصل اختلافات قرارداد را امکان‌پذیر می‌سازد.