حصیر بافی یا بوریا بافی از قدیمی ترین صنایع دستی
به گزارش گلونی حصیر بافی یا بوریا بافی یکی از قدیمی‌ترین هنرهای دستبافت بشر بوده است.
این هنر با بافتن الیاف گیاهی به یکدیگر تأمین می‌شده است. سلیقه هنری بافنده و استفاده از رنگدانه‌های مختلف به تنوع این محصولات ساده می‌افزاید.
تقدم تاریخی استفاده از الیاف گیاهی برای تأمین نیازهای زندگی روزمره حتی قدیمی‌تر از صنعت نساجی است.
به طوری که مردم هر منطقه، با توجه به پوشش گیاهی محیط خود، برای بافتن اشیا دستبافت مانند سبد بافی و حصیربافی ماهر شده‌اند.
حصیر بافی یا بوریا بافی
به عنوان یکی از قدیمی‌ترین صنایع دستی خور و بیابانک، بوریا بافی از مدت‌ها قبل در آنجا به عنوان یک حرفه ثانویه در کنار شغل اصلی کشاورزی انجام می‌شده است.
وجود باغ‌های بزرگ درختان نخل در این منطقه باعث شده است که حصیربافی به عنوان یک حرفه بومی در این شهرستان شناخته شود.
حصیر باف از دو نوع برگ خرما استفاده می‌کند.
برگ‌های تازه رشد کرده، که برای محصولات ظریف استفاده می‌شود و برگ‌های قدیمی. حصیرباف برگ‌های خرما را برداشته و در مقابل نور آفتاب خشک می‌کند.
پس از اتمام این روند، او برگ‌ها را در آب قرار داده و آنها را به رنگ‌های مختلف سبز، قرمز و آبی رنگ می‌کند.
سپس بسته به نوع بافت مورد نظر، برگ‌های مرطوب را با هم می‌بافند.
از دیگر محصولات حصیری بافته شده می‌توان به کلاه، فرش حصیر، جارو، سبد، ظروف خرما و طناب‌های محلی اشاره کرد.
تاریخچه
از قدیمی ترین نمونه‌های بوریا بافی در ایران در تپه‌های سیلک، تپه حاجی فیروز و در شهر سوخته استفاده شده است.
نمونه‌های دریافت شده از شهر سوخته نشان می‌دهد که از حصیرها به عنوان پوششی برای کف گورها استفاده می‌شده است.
حصیربافی یک اصطلاح عمومی در ایران است. این اصطلاح برای تعدادی از صنایع دستی که از بافت رشته‌های نی ساخته می‌شود، استفاده می‌شود.
شایان ذکر است که در یک طبقه بندی علمی، هر یک از این هنرها مانند بامبو بافی، سبد بافی، پرده بافی و کپو بافی جایگاه جداگانه‌ای در زمینه صنایع دستی دارند.
پایان پیام
نویسنده: محمد شهبازی