شاهرخ مسکوب

در حماسه شاهنامه فردوسی گفتار در خدمت کردار است و گفتگو یا در گرماگرم کردار رخ می‌دهد و یا پیش‌در‌آمد آن است.

در اندیشه فردوسی شناخت خدا فراتر از توانایی ادراک ماست، تا چه رسد به همنشینی و گفتگو با او. شناخت خدا در اندیشه فردوسی

کار شاعر، در آفرینش شاعرانه، پیروی از کار خداست. او نیز آفریننده سخن، ودراین مقام آفریننده چیزها و شناسای جهانی است که برمی‌سازد.

یکی از سرچشمه‌های تنش درونی فردوسی در بینش اوست از خدایی دوگانه: اهورامزدا و زروان. او تلاش می‌کند این هر دو خدای را در درون خود یکی کند.

فردوسی مورخ نیست بلکه شاعر است، شاعری که موضوع کارش تاریخ است. چرا برخی داستان‌ها در شاهنامه فردوسی نیست.