به گزارش پایگاه خبری گلونی مهربانو ابدی‌دوست در روزنامه فرهیختگان گفت‌وگویی با برزو نیک‌نژاد کارگردان سریال «دردسرهای عظیم ۲» کرده است که در پی می‌خوانید:
در میان سریال‌های مناسبتی ماه مبارک رمضان «دردسرهای عظیم۲» بی‌آن که ادعای زیادی داشته باشد، موفق شده است یک بار دیگر بخشی از مخاطبان ایرانی را پای تلویزیون ایران بنشاند، اتفاقی که این سال‌ها به ندرت برای برنامه‌های شبکه‌های تلویزیونی ایران می‌افتد. بروز نیک‌نژاد در مقام کارگردان و علیرضا کاظمی‌پور به همراه امیر عربی در جایگاه فیلمنامه‌نویس به خوبی توانسته‌اند رضایت مخاطب ایرانی را به دست بیاورند و بار دیگر اعتماد بخشی از آنها را جلب کنند. با بروز نیک‌نژاد درباره این سریال به گفت‌وگو نشسته‌ایم.
سری نخست سریال «دردسرهای عظیم» در زمان پخشش مورد توجه مخاطبان قرار گرفت. حالا می‌خواهم بپرسم ساخت سری دوم آن پیشنهاد تهیه‌کننده به شبکه بوده است یا برعکس؟
مطمئنا مدیران تصمیم گرفتند و توسط تهیه‌کننده‌اش آقای مهام به ما پیشنهاد شد. ما هم دوست داشتیم ادامه‌اش ساخته شود و بعد از پایان سری اول آن به این نتیجه رسیدیم که «دردسرهای عظیم ۲» را تولید کنیم. طرح آن را علیرضا کاظمی‌پور نوشته بود و ماهم هفته‌ای یک بار می‌رفتیم و پیشنهادهای خودمان را می‌دادیم و به این ترتیب طرح جمع‌بندی شد. طرح که به سرانجام رسید، مدیران هم برای ساخت سری دوم آن مصمم‌تر شدند.
جدا از سریال شما مدتی است برنامه‌سازان سریال‌ها را در چند قسمت می‌سازند و پخش می‌کنند، چه اتفاقی افتاده است؟
به نظرم این اتفاق فقط در ایران نیفتاده و کل دنیا دربر گرفته است. البته این در شرایطی است که قصه، قهرمان و شخصیت داشته باشد. بزرگ‌ترین قصه‌های جهان هم سری دوم و سوم و چهارم ندارند، مگر اینکه قهرمانی برای حضور در قسمت‌های بعدی داشته باشند. در واقع این کاراکترها و شخصیت‌ها هستند که در سریال «دردسرهای عظیم» یا سریال «پایتخت» که همزمان از شبکه اول پخش می‌شود، ادامه پیدا کرده‌اند. اگر مخاطبان این شخصیت‌ها را دوست داشته باشند و به دنبال کردن سرنوشت آنها علاقه‌مند باشند، در نتیجه سری‌های دیگر ادامه می‌یابد. چون مخاطب، آدم‌ها را دنبال می‌کند و ما هم به‌عنوان سازنده یک سریال، براساس قصه همین آدم‌ها به سراغ قصه‌شان در قسمت‌های بعدی می‌رویم.
تاکید شما بر داستان است، چیزی که در خیلی از سریال‌های ما تقریبا کمرنگ است. از طرف دیگر در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که با توجه به تحولات اجتماعی، سیاسی و اقتصادی، اتفاقات زیادی در آن می‌افتد که می‌تواند دستمایه ساخت فیلم و سریال شود. ولی اغلب سریال‌ها فاقد داستان هستند و لابد از همین بابت است که اغلب سریال‌ها و فیلم‌ها نیز در قسمت‌های بعدی‌شان با شکست روبه‌رو می‌شوند.
این مساله واقعیت دارد و ترسناک است و حرف شما کاملا درست است. فقط این را بگویم هر سری دوم یا سوم و چهارم رقیبی دارد و آن رقیبش هم مجموعه‌های قبلی‌اش هستند. وقتی ما «دردسرهای عظیم ۲» را می‌ساختیم، فقط به یک رقیب فکر می‌کردیم؛ آن هم سری اولش. قصدمان فقط رقابت با همان سری اول بود. به نظر من «دردسرهای عظیم ۲» از لحاظ فرم ساختاری، دکوپاژی، تصویر، نور، ریتم و پروداکشنی که دارد، در کیفیت بالاتری است. شاید در «دردسرهای عظیم ۱» مقداری کمدی ما بیشتر بوده است.
علیرضا کاظمی‌پور و امیر عربی دو فیلمنامه‌نویسی هستند که لحن‌شان بیشتر جدی است و در مقابل خود شما در جاهایی که فیلمنامه‌نویس بوده‌اید مانند «دودکش» تاکیدتان بیشتر روی کمدی است. خود شما چقدر در فیلمنامه دخالت داشته‌اید؟
در بخش طنزش دخالت کرده‌ام. فیلمنامه «دردسرهای عظیم» چه در سری یک و چه دو، ملودرام اجتماعی بود که در موقعیت‌های کمدی رخ می‌داد. در هر صورت ما با یک ملودرام اجتماعی روبه‌رو بودیم و سعی کردیم در اجرا به بیان و روابط شیرین برسیم و طنز را تا حدودی به آن تزریق کنیم. در مساله طنز همه اقشار را در نظر می‌گیرم.
شاید یک سکانسی از نظر شما اصلا خنده‌دار نباشد، ولی جماعتی مثلا در خوابگاه یا سربازخانه‌ای به آن بخندند یا سکانسی برای آن خوابگاه یا سربازخانه اصلا خنده‌دار نباشد، ولی همنسلان پدرم به آن بخندند. یا یک سکانسی را کودکان به آن بخندند و سکانس دیگری را بانوان. انواع و اقسام طنزها را در این سریال جا داده‌ایم تا بتوانیم قشر بیشتری از مخاطبان را جذب کنیم. در هر صورت لازمه این اتفاق بستری است به نام فیلمنامه. تا جایی که فیلمنامه به ما اجازه داده، سعی کرده‌ایم این طنز را به فیلم تزریق کنیم؛ چون در هر صورت ما باید به فیلمنامه وفادار باشیم. سعی کردیم تا جایی که به فیلمنامه لطمه‌ای نخورد، طنز را به کار تزریق کنیم.
تکیه کلام‌ها چطور؟
من تا حدودی دست و بالم را در «دردسرهای عظیم ۲» بستم. هر شخصیتی فرمی دارد و ما باید این را در همه آدم‌هایمان پیدا کنیم. الان آدم‌های دردسرهای عظیم، هرکدام‌شان با هم متفاوتند. به همین دلیل تکیه کلام دارند، لحن دارند و رفتار خاص خودشان را دارند و ما به همه اینها در اجرا می‌پردازیم.
مهم‌ترین امتیاز سریال «دردسرهای عظیم» داستان به هم پیوسته‌اش است که جایش الان در تلویزیون ما خالی است و تماشاگر با توجه به اینکه تکیه‌کلام و طنز در سریال را شاهد است، قصه را نیز دنبال می‌کند.
به نظرم علیرضا کاظمی‌پور، نویسنده‌ای امتحان پس داده است. او با توجه به سریال‌هایی که نوشته است، قصه‌پرداز خوبی است. او به خوبی می‌داند در این فرم تعیین شده، چطور همه چیز را به هم گره بزند و آنها را به جایی برساند که درنهایت رضایت مخاطب جلب شود.
چطور توانستید بعد از یک سال دوباره بازیگران را کنار هم جمع کنید؟
گروه ما یک قانون دیگری هم دارد. همه ما از تهیه‌کننده برای حضورمان، پول می‌گیریم، ولی جدا از دستمزدی که می‌گیریم و کار هنری و حرفه‌ای که همه گروه بلد هستند، «یک دلی» را هم جدا از این بخش به کار اضافه می‌کنیم. همه گروه با «یک دلی» آمدند سر کار که من ممنون همه‌شان هستم.
بازی بازیگران مقداری کلیشه‌ای است. مثلا مهران رجبی قبل‌تر این نقش را بازی کرده بود. به این موضوع فکر نکردید که این مساله برای مخاطب سبب دلزدگی شود؟
تنها یکی دو نفر از بازیگران شبیه این نقش را در جای دیگر بازی کرده‌اند. البته به این کاراکترها چیزهایی اضافه شده است. مثلا به مهران رجبی حرکتی یا نگاهی اضافه شده است که فکر می‌کنم یک مقدار تفاوت‌هایی با کارهای دیگر دارد، ولی این موضوع به باورپذیری آدم‌ها بر می‌گردد. فکر می‌کنم اگر به جزئیات بازیگران دقت کنیم تفاوت‌ها را می‌بینیم.
بازیگرانی این گونه نقش‌ها را بازی کرده‌اند، چرا قصه را هم تکراری انتخاب کرده‌اید؟ حتما تله‌فیلم وقت اضافه را دیده‌اید که نقش اصلی آن را هم مهدی هاشمی بازی می‌کند؟
همه سوژه‌های دنیا تکراری است؛ مهم نگاه جدیدی است که به روابط کاراکترها می‌شود. مهم زاویه نگاه است. مهم آن رویکرد و پردازش داستان است. ما باید به دنبال جذاب تعریف کردن باشیم؛ بهترین شیوه ممکنی که از این طریق بتوانیم تماشاچی را نگه داریم. امیدوارم این اتفاق افتاده باشد.
فیلم «ناخواسته» اولین فیلم سینمایی شما چه زمانی اکران می‌شود؟
کاملا ناخواسته در جریانش نیستم. اول خیلی خواستم دنبالش باشم ولی انگار قرار است ناخواسته منتظر «ناخواسته» باشم. اما فیلم ۲۷ آگوست در جشنواره مونترال حضور خواهند داشت؛ جشنواره‌ای که افتتاحیه آن فیلم محمد رسول‌الله و ازجمله فستیوال‌های درجه یک جهانی است.
تعجیل در تولیدات تلویزیونی
عجله خود به خود در تولیدات تلویزیونی رخ می‌دهد؛ چه مناسبتی باشد چه نباشد. چون برآوردی وجود دارد و براساس آن برآورد باید در زمان مشخصی کار تمام شود. صدا و سیما سفارشی داده و یک زمان مشخصی دارد و از تو می‌خواهد در این زمان کار را تحویل دهی. تو باید سعی کنی فقط عاشقانه‌تر کار کنی و دلت را در کار بگذاری تا در حد امکان به کیفیت کار لطمه نخورد. یک سریال ۲۶ قسمتی در صدا و سیما باید در زمان چهار ماه ساخته شود. ما برای فیلم ۹۰ دقیقه‌ای باید چهار ماه وقت بگذاریم. به این ترتیب خود به خود کیفیت کار مقداری پایین می‌آید ولی ما سعی کردیم تا حد امکان از حداکثر توان‌مان استفاده کنیم.
پایان پیام
