ساسان پسر لرستان

ساسان پسر لرستان

به گزارش پایگاه خبری گلونی علی صارمیان: امروز سالروز تولد ساسان والی‌زاده است. احتمالا خودش هم یادش نمی‌‌آید. من هم یادم نبود. نه اینکه بخواهم او را فراموش کنم. اگر می‌توانستم، از بیست سال پیش که او را در انجمن ادبی خرم آباد دیدم، تاکنون که عمر نوح بر من و او گذشته است باید فراموش می‌شد. حتی انکارش هم سخت است. مساله عاطفی بزرگ شدن دو جوان و رسیدن به بعد از چهل سالگی نیست.

ساسان پسر لرستان

ساسان یک آدم فرهنگی است. با یک برچسب سیاسی نمی‌توان او را به کنار دیوار کشید و تیر خلاصی به او زد و تمام. آدمی که پیراهن سیاست برایش آنقدر تنگ بود که پاره‌اش کرد و کنارش گذاشت. درباره این قسمت زندگی‌اش من چیزهایی می‌دانم که همه قضاوت‌های تلخ ته‌خیاری را باید در مورد او کنار گذاشت. یک بار به او گفتم تو مومن آل… هستی. حالا هم جمله را تمام نمی‌کنم. دقایق کمی با او درباره سیاست گذشته است. وقتی او بهترین کتاب‌هایی را که من از دست داده‌ام را خوانده است، وقتی او هرجا که بوده به اندازه توان و فروتنی‌اش به فرهنگ دیارش خدمت کرده، وقتی که از چهل و یکسال عمرش، بیست و چند سال در حوزه فرهنگی قلم زده است، نمی‌شود خود را به قامت سمپات‌های سیاسی این جناح و آن جناح کوچک کرد و او را نیز در این قالب درآورد.

با همه تفاوت‌ها من که از او بسیار سیاسی‌تر بوده‌ام و اصولا ده سال از عمرم به سیاسی نوشتن و مستعارنویسی در روزنامه‌ها گذشت، برخلاف نگاه ساسان؛ این قضاوت درست‌ترست که او یک فرد فرهنگی است و نه سیاسی. شغل او معرف شخصیتش نیست. آثار فرهنگی‌اش را باید در ترازو گذاشت. هرچند منتقد، همیشه ممکن است بی‌قضاوت و انگیزه درباره همه آثار او نباشد.

خوشحالم که ساسان به دنیای من آمد. به دنیای فرهنگ. به روزهای پرحرارتی که شاعران قدیم و جدید بخشی از کارشان را مدیون عرق‌ریزان او بودند. خوشحال‌ترم که او دکترای ادبیات را انتخاب کرد. فرهنگ و ادب، تختِ پادشاهی اوست و کتاب تاجش. نویسا باد!

پایان پیام