زبان مادری هویتی فراموش شده

پایگاه خبری گلونی، انوشه میرمجلسی: حکایت زبان مادری حکایت شیرین و عجیبی است. شیرین از این باب که هرجای عالم که باشی، شنیدنش دلت را می‌لرزاند و عجیب از این نظر که توانایی و مهارت سخن گفتن به زبان مادری بخش مهمی از هویت فردی ما را شکل می‌دهد. زبانی که ما را به ریشه‌های خانوادگی‌مان متصل می‌کند. ریشه و هویتی که این روزها در بسیاری از شهرها رو به فراموشی است.زبان مادری، نخستین آوایی است که یک کودک می‌شنود. برخی زبان‌شناسان بر این اعتقادند که صداهای گنگی که از یک کودک شنیده می‌شود، جزئی از زبان مادری او هستند.

با این همه در بسیاری از مناطق ایران، سال‌هاست که زبان مادری فقط از زبان افراد میانسال یا سالمند شنیده می‌شود. نسلی که در دهه‌های اخیر به دنیا آمده‌اند و رشد کرده‌اند، در بسیاری موارد فقط شنونده این زبان شیرین بوده‌اند و مهارت سخن گفتن ندارند. علت را در شرایط اجتماعی حاکم بر کشور می‌توان جست. شرایطی که ناخودآگاه ذهنیتی را در والدین ایجاد کرد که زبان مادری سطح اجتماعی افراد را تقلیل می‌دهد. همین موضوع بهانه‌ای شد که بسیاری از هم‌نسلان من، حسرت سخن گفتن به زبان مادری را با خود داشته باشند.

امروز که روز زبان مادری است، بیش از پیش به این حسرت می‌اندیشم و دل نگران نسلی هستم که در برهوت کلمات محلی و اصیل و شیرینی زبان مادری‌اش رشد خواهد کرد. نسلی که با والدینی روبرو خواهد شد که از زبان مادری‌اش، چیزی جز خاطره‌ای محو نمانده است و بخش مهمی از هویتش گنگ و تار است. چه افسوس بزرگی…