کمانچه را سوغات کنیم

پایگاه خبری گلونی، شهرام کاظمی‌ذهابی: به گواهی تاریخ ونگاره‌های چندهزارساله مکشوفه، مردمان لر از روزگاران کهن با موسیقی و ساز رابطه عمیقی داشته‌اند که تا روزگار حال نیز پابرجاست، ترانه‌ها و اشعار موجود درمیان این قوم ریشه در هزاره‌های پیش از تاریخ دارد، وساز و ابزار اجرای این ترانه‌ها نیز به قدمت تاریخ است.

از میان تنبور و کمانچه، کمانچه در میان حصار کوه‌های لرستان و دره خرم‌آباد جا خوش کرده است و برخلاف تنبور کوچ نکرده و به مردمان قوم لر پایبند مانده است. ساختار ساز کمانچه لری به همان صورت گذشته یعنی کاسه پشت باز شیپوری ساخته می‌شود و چه خوش می‌نوازند یادگارهای زبان مادریشان را، تمام نواهای مقامی قوم لر، از بختیاری گرفته تا لکی و لری لرستانی، همه با نوازش آرشه روی سیم‌های کمانچه لری زمزمه شده‌اند. چه آن روزگار که موی دم اسب آرشه بود و ابرشم سیمش و چه اکنون مدرنیته و تکنولوژی مصنوعات فلزی را جایگزینشان کرده است، به هرصورت کمانچه همان کمانچه لری است باهمان شکل و همان ساختار، همانطور که هزاران سال پیش بوده است.

انحصار کمانچه لرستان درمیان لرها باعث شده که هرکس در دنیا ذره‌ای به موسیقی ایران زمین علاقه دارد خودبه‌خود نام کمانچه لری (تال) را شنیده و آرزوی داشتن یکی از آنها را داشته باشد.

سرزمین لرها

هر رهگذری و هر گردشگری که بخواهد از سرزمین لرها لرستان گذر کند و بخواهد یادگاری و تحفه‌ای از این دیار برگیرد به یقین موسیقی را درکنار دیگر سوغاتش برمی‌گزیند و صد البته که ابزار اجرای این غذای روح را نیز باید داشته و با خود ببرد.

در این میان هموار کردن مسیر برای هنرمندان و صنعتگران سازنده این قدمت لر، امری واجب و لازم است که مسولین محترم نهادهای مربوط به امر باید به آن همت گمارده و ابزار و امکانات این مهم را فراهم سازند. متاسفانه تاکنون حرکت جدی دراین زمینه صورت نگرفته و کسی پاپیش ننهاده است و هرچه هست از سوی خود مردم و اندک حامیان هنروفرهنگ لر و لرستانیست،

به امید روزیکه در جهان کمانچه لری سوغات و سفیر فرهنگمان باشد و روزی بعنوان روز کمانچه لری درتاریخ و تقویممان باشد.

پایان پیام