حبیب مجوز نگرفت و رفت

پایگاه خبری گلونی، امیر پروسنان: حالا حتما خیلی‌ها «مرد تنهای شب» را گذاشته‌اند روی تکرار؛ خبر فوت حبیب محبیان، صبح امروز در فضای مجازی دهان به دهان چرخید. حبیب یکی از آن خواننده‌هایی بود که به وطن بازگشت و گوشه‌ای برای تنهایی انتخاب کرد و خاموش ماند و خاموش شد!
حبیب سال ۸۸ به ایران بازگشت و آن‌وقت موج رسانه‌ای به این سمت بود که حبیب هم می‌تواند در ایران آلبوم منتشر کند و هم کنسرت بگذارد. واکنش‌ها هم متفاوت بود؛ عده‌ای از این حضور خودخواسته یک خواننده در وطن، به نفع خود موج تبلیغاتی ساختند و عده‌ای هم شمشیر را از رو بستند و گفتند که اصلا نیازی به حضور این خوانندگان در ایران نیست.
اما انتشار آلبوم موسیقی هم مثل انتشار کتاب در ایران نه فقط نیاز به مجوز دارد، بلکه باید حاشیه‌هایش را هم زمینه‌چینی کرد. پس هیچ عجیب نیست که خواننده‌ای مثل حبیب با سختی‌هایی مواجه شود. سختی‌های که هرگز به او اجازه برگزاری کنسرت نداد.

اما در این بین بد نیست نگاهی بیندازیم به نیاز مردم؛ مردمی که شاید بشود از طریق ابزار فرهنگ‌سازی مثل موسیقی، کتاب، سینما و غیره، بخش زیادی از مشکلات روانی‌شان را حل کرد. متاسفانه مردم ما ساده پذیرفته‌اند مفهوم فرهنگ باید با بسیاری از مفاهیم دیگر که شاید فرسنگ‌ها از آن فاصله دارد، پیوند بخورد و پذیرفته‌اند که این مفاهیم جوری در هم مخلوط شده‌اند که دیگر کار از دست کسی بر نمی‌آید. شاید مشکل اساسی مقوله فرهنگ هم مثل برخی موارد دیگر، نداشتن متولی واحد و اظهارنظر بین بخشی بر مسئولیت یک وزارت‌خانه باشد. نکته این‌جاست که علی‌رغم تلاش وزارت ارشاد برای بودن در کنار مردم و باز کردن در صلح روی هنر و هنرمند و اصرار برای نزدیک‌تر شدن مردم به موضوع هنر و فرهنگ، گاه و بی‌گاه کنسرت‌‌هایی برگزار نمی‌شوند. این برگزار نشدن برخی کنسرت‌ها در مقابل سرخوردگی طرفداران یک هنرمند نه فقط به قانونی بودن کنسرت‌ها آسیب می‌زند، بلکه باعث تقویت خوانندگان زیرزمینی و سفر به ارمنستان، ترکیه و دبی برای شرکت در کنسرت‌ها می‌شود. زنگ خطر دیگر این‌که هنرمندان نخواهند توانست لحظه‌های خود را با آرامش برای دریا تفسیر کنند و چاره‌ای جز راه مرداب پیش گرفتن نخواهند داشت.
پایان پیام