پایگاه خبری گلونی، محمد پورخداداد: بعد از حوادث روز دوشنبه در خرم‌آباد و مرگ دختر دانشجو، و انتشار فیلم و عکس این اتفاق، در کمال تعجب موجی از سرخوردگی و تاسف مردم شهر و به‌ویژه فضای مجازی را فراگرفت.
مرگ یک جوان که برای تحصیل و ساختن آینده خود به عنوان مهمان به خرم‌آباد آمده بود، همه را داغدار کرده است. ولی مسئله اینجاست که این همه آه و ناله آیا مشکلی را برطرف می‌کند؟ همدردی با خانواده این جوان وظیفه همه ماست ولی نباید اصل موضوع به فراموشی سپرده شود و مقصران این حادثه را راننده سواری در آن فیلم و یا عابران دیگر بدانیم که به داد دختر بیگناه نرسیدند. در آن واویلا تصمیم درست گرفتن کار سختی‌است. این چه ربطی به نداشتن غیرت حاضران در صحنه دارد؟
حتی پا را فراتر می‌گذاریم و در فضای مجازی عنوان می‌کنیم غیرت ما لرها به باد فنا رفته است وگرنه این دختر به این سرنوشت دچار نمی‌شد.
این همه ضعف از کجا آمده است؟ اینکه بدون مرتکب‌شدن جرمی خودزنی می‌کنیم و با این رفتار مقصران اصلی را تبرئه می‌کنیم؟
البته مقصر هم هستیم. وقتی از در انتخاب‌هایمان و به‌صورت پشت سر هم دچار اشتباه می‌شویم معلوم است که مقصریم. وقتی شورای شهر ما عملا کارایی ندارد ما مقصریم. همین شورای شهر که مدیر اصلی شهر را انتخاب کرده است حالا باید پاسخگو باشد. شهرداری که در جواب درخواست عذرخواهی، لبخند می‌زند و می گوید مگر ما مقصریم که عذرخواهی کنیم.
بله آقای شهردار شما مقصر نیستید. ما مقصریم ولی نه برای بی‌غیرتی و کمک‌نکردن به دختر دانشجوی عرق شده. بلکه برای انتخاب‌های اشتباهمان و برای اینکه ما شهروندان خرم‌آبادی، در صفحه‌های مجازی خود، به جای پرداختن به مشکلات و معضلات شهر و سوال از مسئولان، به فکر این هستیم که خرم‌آباد را با ونیز مقایسه کنیم و یا از ۳۶۰ درجه قلعه فلک‌الافلاک عکس و فیلم بگیرند و لایک و فالوور جمع کنیم.
آقای شهردار ما مقصریم که وقتی یک خیابان سالم در شهرمان نیست و از داشتن ساده‌ترین امکانات شهری محرومیم، به پروژه‌های تخیلی شما پروبال می دهیم.
ما مقصریم که در کارنامه بهترین عکاسان این شهر حتی یک عکس از مکان‌های محروم و زندگی‌های نکبت‌بار مردم خرم‌آباد نیست.
ما مقصریم که بعد از برکناری شهردار نصیری که کارنامه تقریبا قابل قبولی داشت (دست کم از نظر مبلمان و فضای شهری)، دم نزدیم و فقط نظاره‌گر بودیم تا شهردار بعدی و شما کار را به اینجا برسانید.
بله آقای شهردار ما مقصریم!
پایان پیام
