ایران را ندیده به اروپا نروید

ایران را ندیده به اروپا نروید

بنده اصلا مخالف سفر خارجه نیستم، بروید کیفش را ببرید ولی خدا وکیلی اول همین ایران خودمان را ببینید بعد هر جا خواستید بروید.

پایگاه خبری گلونی،‌ راضیه حسینی: هوا هوای شیراز است و بوی بهار نارنجش. همان شیراز که “می‌گن نازه واسه آفتو جنگش”. البته در مقوله‌ی سفر مدت‌هاست که بعضی از ما ایرانی‌ها به بوی بهار نارنج و حال خوش شهرها کار نداریم.

این بعضی‌ها سفرهایشان به چند دسته تقسیم می‌شود:

نوع اول: هر جا باشه مهم نیست، فقط خارج باشه

اینگونه افراد معمولا به کشورهای ارمنستان، تاجیکستان، قرقیزستان حالا هر چیستان سرازیر می‌شوند و زارت و زورت مشغول عکس گرفتن از آبنما و جنگل و نیمچه آثار باستانی موجود در آن کشور می‌شوند و بعد هم خدا حفظ کند اینستاگرام و علی‌الخصوص استوری‌اش را. چشم فخری و مهری و شمسی را یکجا در می‌آورد.

نوع دوم: فقط اروپا

این عزیزان خودشان به دو دسته تقسیم می‌‌شوند، دسته‌ی اول اروپا روندگان کم‌مایه، و دسته‌ی دوم مایه‌داران.

دسته‌ی اول نهایت به کشوری دو رگه مانند ترکیه قناعت کرده، یعنی مجبور به قناعت می‌شوند و هی در قسمت اروپاییش می‌گردند. یک سفرنامه‌ی تصویری استوری وار هم آماده می‌کنند که شامل مکان‌های تفریحی، رستوران ها، کافی‌شاپ ها، گاهی در راه سرویس بهداشتی ها، زمان در آمدن از سرویس بهداشتی، رفتن به سمت تختخواب ، بیدار شدن و مسواک زدن و …. می‌شود. خدایی اینهمه عکس می‌گیرند وقت هم می‌کنند از سفر لذت ببرند؟

دسته‌ی دوم که از ما بهترانند و به کشورهای ناف اروپا می‌روند جهت عشق و حال.

ولی خدا وکیلی ارمنستان و چی چیستان‌ها آثار تاریخی بیشتری دارند یا همین اصفهان و شیراز خودمان؟ دریای جنوب و قشم و کیش ما چه کم از دریای ترکیه دارد؟ چشم‌ها را باید شست؟ نباید شست؟ حالا یکبار بشویید شاید توفیر کرد. ارتفاعات شمال و جنگل‌هایش را ول می‌کنید و می‌روید آنور آب دنبال همین جنگل‌ها! تخت جمشید و چهلستون را محل نمی‌گذارید می‌روید دنبال حریم سلطان!

ایران را ندیده به اروپا نروید

بنده اصلا مخالف سفر خارجه نیستم، بروید کیفش را ببرید ولی خدا وکیلی اول همین ایران خودمان را ببینید بعد هر جا خواستید بروید.

به قول شاعر که می‌فرماید: بسیار سفر باید تا پخته شود خامی. شما هم بسیار سفر کنید، ولی شاعر نفرموده بسیار سفر به‌ خارجه باید
همین داخله هم شما را از‌ خامی در می‌‌‌آورد باور بفرمایید.

پایان پیام