این روزها همه خوزستانی هستیم. داغ داریم. وقتی از بی‌رحمی دشمنان می‌گوییم محمدطاهای ۴ ساله یادمان می‌آید.
پایگاه خبری گلونی؛ مهدیسا صفری‌خواه: خوزستان هنوز داغ جنگ دارد اما تنها نیست. از تاریخ زخم‌خورده اما ایستاده می‌ماند. بی‌رحمی جنگ را با همه وجودش چشیده‌است اما قرار نیست عقب بکشد.
همه خوزستانی هستیم
این روزها همه خوزستانی هستیم. داغ داریم. وقتی از بی‌رحمی دشمنان می‌گوییم محمدطاهای ۴ ساله یادمان می‌آید؛ تصویر یک خواب ابدی که هنوز برایش زود بود. می‌توانست همه این روزها را بازی کند و زندگی را رام کند اما انگار کوردلان شادی‌های کودکانه‌اش را تاب نیاوردند.
ما به هم متصلیم
زخم خوزستان قلبمان را می‌کشد. یادمان میاورد که چقدر بهم متصلیم. این اتصال مذهب و نژاد و قومیت ندارد.
می‌دانیم که قلب ایران نمی‌ایستد. این را آنهایی که خواب‌های رنگی برای پاره‌پاره کردن وطن کشیده‌اند هم می‌دانند. برای همین است که دستشان را در خون کودکان و زنان می‌زنند.
زخم‌خورده‌های ترور تنها نیستند
خوزستان و همه زخم‌خورده‌های ترور می‌دانند که قلب مردم برایشان می‌تپد. با غم آنها حال روزهایمان تلخ می‌شود. شادی دوباره‌شان مثل امید ما را به زندگی برمی‌گرداند.
خودمان را به‌خاطر بیاوریم
جنایت تروریستی خوزستان انگار ما را به‌خودمان آورد. ایران را به‌یادمان آورد. مظلومیت مردممان را به دنیا مخابره کرد.
حال وطن این روزها تب‌دار است و یک حفره بزرگ در قلبش انگار ایجاد شده‌است اما هنوز مردمش را رها نمی‌کند.
حسی به‌نام عرق به وطن
نبض وطنم برای همه ما می‌زند؛ انگار همه ما را در آغوش می‌کشد و دلمان قرص می‌شود به بودنش. به جغرافیای همیشگی‌اش که برایمان شاید عادی شده باشد.
خوزستان یادمان می‌آورد که ایرانی تنها نیست. هرجا زخمی به دل یک نفر بنشیند قلب همه ایران تیر می‌کشد.
ما لبریز از عشق و همدردی هستیم
قلب مردم کشورم از عشق و همدردی خالی نمی‌شود. حلقه اتحادشان پاره نمی‌شود. آنها خواب همه دشمنان کوردل را برهم می‌زنن و پشت همدیگر را خالی نمی‌کنند.
وطن به اعتبار همین کنار هم بودن‌ها وطن می‌ماند امن برای همه قلب‌هایی که عشق می‌کارند و نفرت را از کوی و برزنش می‌شویند و پاک می‌کنند.
پایان پیام
