سیاست عمومی برای پرداختن به آثار خارجی ناشی از بهره‌برداری بی‌رویه آب زیرزمینی

سیاست عمومی برای پرداختن به آثار خارجی ناشی از بهره‌برداری بی‌رویه آب زیرزمینی

به گزارش پایگاه خبری گلونی، نوشتار حاضر ترجمه‌ای است از:

OECD (2015), Drying Wells, Rising Stakes: Towards Sustainable Agricultural Groundwater Use. Chapter 3. What policy instruments help to manage agricultural groundwater use sustainably

این ترجمه را اندیشکده تدبیر آب ایران انجام داده است که آن را در چند بخش می‌توانید بخوانید.

۶- جمع‌بندی

سیاست عمومی برای پرداختن به آثار خارجی ناشی از بهره‌برداری بی‌رویه آب زیرزمینی و مقابله با خالی‌شدن آبخوان‌ها ضرورت دارد.

در موارد دیگر، مانند اُفت موقتی یا مدیریت آب زیرزمینی تجدیدپذیر به عنوان مکمل آب سطحی، ویژگی‌های آب زیرزمینی، شرایط اقتصادی- اجتماعی و محدودیت‌های توأم با آنها باید در بررسی و گزینش سیاست‌ها تعیین شود.

در میان طیف ابزارهای موجود برای مدیریت چالش‌های آب زیرزمینی، ابزارهای طرف تقاضا باید در اولویت قرار گیرند، چون با انگیزه‌ها سر و کار می‌یابند و تأثیر بلندمدت خواهند داشت؛

ابزارهای طرف عرضه باید به شیوه مکمل به کار گرفته شوند. ابزارهای مختلفی برای کاهش تقاضا یا افزایش عرضه آب برای مصرف‌کنندگان، مستقیم و غیر مستقیم وجود دارد.

ابزارهای طرف تقاضا، مانند کاهش کمّی برداشت، وضع مقررات درباره چاه‌ها یا نرخ‌گذاری، بر انگیزه‌های بهره‌برداران تأثیر می‌گذارند، در حالی که ابزارهای طرف عرضه مانند تغذیه آبخوان، یا ذخیره آب سطحی، تنها بار محدودیت‌ها را بدون تأثیر بر انگیزه‌های بنیادی، از دوش بهره‌برداران و مصرف‌کنندگان برمی‌دارند.

در جدول‌های ۴ و ۵ ابزارهای مدیریت آب زیرزمینی مقایسه شده‌اند و سیاست عمومی برای پرداختن به آثار خارجی ناشی از بهره‌برداری بی‌رویه آب زیرزمینی بررسی شده است.

سیاست عمومی برای پرداختن به آثار خارجی ناشی از بهره‌برداری بی‌رویه آب زیرزمینی و مقابله با خالی‌شدن آبخوان‌ها ضرورت دارد.

هر یک از ابزارها، قوت‌ها و ضعف‌هایی دارند. در مدیریت آب زیرزمینی، هیچ ابزاری به تنهایی نمی‌تواند پاسخگوی وضعیت‌های مختلف باشد.

حتی در یک منطقه خاص، رتبه‌بندی‌ سیاست‌های مختلف ممکن است بر اساس هدف‌های مورد نظر و شرایط هیدروژئولوژیکی تغییر کند.

در تحلیل کارآمد سیاست‌ها باید محرک‌های اقتصادی که زیربنای تصمیم‌گیری را درباره بهره‌برداری از آب زیرزمینی تشکیل می‌دهند، رفاه اجتماعی بالقوه و اثرات زیست‌محیطی سیاست‌های مختلف، و پیامدهای آن برای مدیریت بلندمدت آبخوان را درک کرد.

این گفته بدین معنا است که سیاست‌گذاران باید بر پشتیبانی از مدیریت تطبیقی منابع آب زیرزمینی تمرکز کنند.

این کار می‌تواند به دو راه انجام شود. نخست، باید از عوامل مساعد برای اثربخشی مقررات پشتیبانی شود:

بهبود گردآوری و تحلیل اطلاعات، بهبود پایش و نظارت، و تقویت طرح‌های تأمین مالی. دوم، باید از گزینه‌های منطبق با شرایط محلی پشتیبانی شود. برای نمونه، طراحی مقررات با مشارکت ذینفعان، و ترکیب ابزارهایی که در کنار یکدیگر بهتر اثرگذار خواهند بود.

سیاست عمومی برای پرداختن به آثار خارجی ناشی از بهره‌برداری بی‌رویه آب زیرزمینی

جدول۴- مقایسه ابزارهای مدیریت آب زیرزمینی (مدیریت عرضه)

جدول۵- مقایسه ابزارهای مدیریت آب زیرزمینی (مدیریت تقاضا)

• در طرف تقاضا، وضع مقررات معمولاً با محدودیت اطلاعات روبرو است که مانع ساماندهی هدفمند و اثربخش می‌شود. تدابیر اقتصادی می‌تواند به نتایج کارآمد منجر شوند، ولی ممکن است با هزینه‌های بالایی توأم باشند. مدیریت به دست بهره‌برداران، ذاتاً با محدودیت‌های محلی تطبیق می‌یابند، ولی به مشارکت و تعهد مصرف‌کنندگان وابستگی دارد.
• رویکردهای طرف عرضه ممکن است مکمل محدودیت‌های الزامی به کار گرفته شوند، ولی می‌توانند هزینه‌بر باشند و از این رو نیازمند تأمین مالی و سرمایه‌گذاری قابل توجه هستند.
• تمامی ابزارها به گردآوری داده و اطلاعات، پایش کارآمد مصرف‌ و نظارت بر رعایت محدودیت‌ها نیاز دارند.

پایان پیام