دعا کنید یک آدم متوسط به آرزوهای بزرگش برسد

دعا کنید یک آدم متوسط به آرزوهای بزرگش برسد

پایگاه خبری گلونی رضا ساکی: دهم خرداد ۱۳۵۹ مثل خیلی از بچه‌های خرم‌ آباد در بیمارستان شهدای عشایر به دنیا آمدم.

ساعت و نیم شب چشم به این جهان گشودم. مثل خیلی از بچه‌های خرم‌آباد در مدرسه مرادداوودی درس خواندم و بزرگ شدم.

در نوجوانی گمان نمی‌کردم ۳۰ ساله بشوم و در سی سالگی فکر نمی‌کردم به مرز ۴۰ برسم.

الان آدم متوسطی هستم با آرزوهای بزرگ.

کارمند دون‌پایه‌ای هستم با آرزوهای بزرگ.

رفقای نزدیکم می‌دانند. حرفم مثلا از فروتنی نیست. واقعیتی است از خودم که می‌دانم.

سخت است متوسط باشی و آرزوهای بزرگ داشته باشی. اما از طرفی خوب است که آرزو داشته باشی.

در جهان ما آدم‌های متوسط همین آرزوهای بزرگ است که امیدزاست.

من به سختی درس خواندم. از مدرسه و درس گریزان بودم و یکی از بدترین دوران زندگی‌ام درس خواندن و تحصیل بود.

به سختی درس خواندم اما عاشق کتاب خواندن بودم.

کتاب زیاد خواندم. شاید اگر به همان دیپلم راضی می‌شدم و بیشتر کتاب می‌خواندم الان آدم موفقی بودم.

امروز روز تولد من است و سال را به سخت‌ترین شکل ممکن شروع کرده‌‌ام.

الان که دارم این جمله‌ها را می‌نویسم احساس می‌کنم در همین سه ماه سه سال فرسوده شده‌ام.

در جهان ما آدم‌های متوسط تلاش نقشی مهم دارد و چون زیاد می‌دویم بیشتر و زودتر خسته می‌شویم.

در سیل لرستان سعی کردم تلاش کنم تا برای مردم موثر باشم.

تلاش برای این تاثیر اما زندگی‌ام را تحت تاثیر قرار دارد.

همسرم تحت تاثیر قرار گرفت و خسته شد و مادرم هر روز نگران بود.

عقلانی این بود که زود برگردم سرکار، که فکر نکنند در خرم‌آباد مانده‌ام و دارم عشق و حال می‌کنم.

اما برنگشتم و کار اداری‌ام تحت تاثیر قرار گرفت و مشکلاتی پیش آمد.

عقلانی این بود که برگردم و برگردیم. برنگشتیم.

آدم‌های متوسط زندگی متوسط دارند. جز آنها که ژن‌ خوب دارند و وابستگان به رانت و حقه‌سالاری هستند.

زندگی متوسط من تاب نداشت که ادای آدم‌های موفق و باهوش را دربیاورم.

اما نشد که برگردم. هر بار که خواستم برگردم دست تقدیر من را به جاده قدیم پلدختر کشاند.

من آدم متوسطی هستم اما همسرم متوسط نیست. در روز تولدم از او تشکر می‌کنم که پایان‌‌نامه‌اش، فرصت‌های شغلی و تحصیلی‌اش و آرزوهایش را با من متوسط تغییر داد و برنگشت و سعی کرد خردمندوار یک نئاندرتال چموش را مدیریت کند.

از مادرم ممنونم که نگران ابدی من است.

برایم دعا کنید. دعا کنید یک آدم متوسط به آرزوهای بزرگش برسد.

آرزوهای بزرگی که شاید برای شما کوچکند اما می‌توانند دنیای من را پر از شگفتی کنند.

پایان پیام