مقامات سیاسی از رسانه هراس دارند؛ جعبه سیاه فساد را باز کنیم

مقامات سیاسی از رسانه هراس دارند؛ جعبه سیاه فساد را باز کنیم

رسانه‌ها چگونه می‌توانند با فساد مقابله کنند؟

خبرنگاران با رانت و فساد چه کنند؟ آیا می‌توانند با رانت مبارزه کنند؟

بدیهی است که کار خبرنگار مبارزه با فساد است اما می‌شود در ایران این کار را کرد؟

مقامات سیاسی از رسانه هراس دارند

سخنرانی دکتر محمد فاضلی عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی

به گزارش پایگاه خبری گلونی مهدی محسنیان‌ راد – استاد علوم ارتباطات – با اشاره به نابسامانی‌ها در حوزه مدیریت رسانه‌ها در ایران، بسیاری از مشکلات جامعه را ضعف رسانه‌ها و روزنامه‌نگاران ایرانی می‌داند که در مقابل فسادها سکوت کرده‌اند.

او می‌گوید: نظریه‌پردازان رسانه‌ها در غرب برای روزنامه‌نگار عنوان سگ نگهبان را به‌کار می‌برند ولی روزنامه‌نگاران ایرانی کار نگهبانی خود را انجام نداده‌اند که ماجراهایی مثل مؤسسه «کاسپین» در کشور بوجود آمده است.

محسنیان‌ راد خطاب به روزنامه‌نگاران فعال در رسانه‌ها می‌گوید:

شما روزنامه‌نگاران ایران باید شرکتی مثل کاسپین را قبل از اینکه مردم را بیچاره کند، گیر می‌انداختید؛

در حالی که پشت میزتان نشسته‌اید و چایی می‌خورید و با تلفن خبر جمع می‌کنید.

فلان سخنگوی فلان قوه نیز هر چند وقت یک‌بار می‌گوید فلان مفسدی که مردم را بیچاره کرده و دیگر کار از کار گذشته بازداشت شد.

من از تمام عوامل بازدارنده در کار شما آگاهم.

اما معتقدم اگر به این حرفه وارد شده‌اید، کوشش کنید که قبل از هر چیز به آنانی که فکر می‌کنند شما باید بوق تبلیغاتی منابع قدرت باشید، بفهمانید که شما از سوی خوانندگان خبرهایتان نمایندگی دارید که مراقبشان باشید.

مک‌کوییل حدود ۳۰ سال پیش در یکی از اولین کتاب‌هایش، یکی دیگر از کارکردهای رسانه‌ها را چیزی را مثل چراغ قوه می‌دانست. یعنی رسانه‌ها نور به نقاط تاریک و دور از چشم مردم  می‌اندازند تا آن‌ها بفهمند که پایشان را کجا بگذارند.

علی اکبر قاضی زاده معتقد است که «اتفاقا الان مجموعه نظام کشوری به کار روزنامه‌نگاران نیاز دارد؛

البته خودشان متوجه این موضوع نیستند. الان زمانی است که مردم به اعتماد، اعتقاد و پشتیبانی نیاز دارند که هیچکدام وجود ندارد.

ما رسانه‌ها هنوز هم با مردم پرده‌پوشی می‌کنیم و به آنها دروغ می‌گوییم. همین که حرفی نزنیم، خودش دروغ است.

همین که تیتر اول رسانه‌مان را به اخبار بی‌اهمیت اختصاص دهیم، یعنی دورغ گفته‌ایم. الان مردم هر کالایی را هر روز به یک قیمت می‌خرند. این مشکل مردم است!»

وقتی به مشکلات و محدودیت‌های رسانه‌ها برای پرداختن به مسائل اشاره کردیم، قاضی‌زاده با طرح این پرسش که مگر ما از امروز شرایط بهتری هم داشته‌ایم؟ گفت:

دوره‌ای را بگویید که مطبوعات توانسته باشد مثل بچه آدم کار کند و جامعه شرایط نرمالی داشته باشد.

این جمله کلیدی «در شرایط حساس کنونی» چندان معنایی ندارد. بی‌اعتمادی مردم به رسانه‌ها حاصل امروز و یک ماه پیش نیست.

مردم خیلی وقت است که دیگر به ما رسانه‌ها اعتماد ندارند. چون به آنها چیزی نمی‌دهیم.

خودتان روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها را باز کنید و بگویید چه چیزی در اختیار مردم قرار داده می‌شود که زندگی خودشان را حداقل در سطح و نه در عمق لمس کنند.

مقامات سیاسی از رسانه هراس دارند؛ جعبه سیاه فساد را باز کنیم.

واضح‌تر بگویم اصلاً ما روزنامه‌نگارها چه می‌دانیم که بخواهیم به مردم بگوییم؟ درباره دعوای ایران و آمریکا چه می‌دانیم؟ اصلا دعوا بر سر چیست؟

چرا هیچ‌کدام از رسانه‌ها نمی‌پرسند آقای ظریف این چند روز کجاست؟

چرا کسی نمی‌پرسد برنامه وزارت خارجه چیست؟ لاهه چه شد؟ اروپا چه شد که گفتید پشت سر ما خواهد ایستاد؟

چرا خیال می‌کنید مردم این حرف‌ها از یادشان می‌رود؟ ما رسانه‌ها باید جواب این سؤال‌ها را بدانیم. مگر ما روزنامه‌نگار نیستیم؟

پس باید جواب این سؤال‌ها را بدانیم و به مردم هم منتقل کنیم. اما چون نمی‌دانیم، مجبور می‌شویم حسمان را بگوییم که معمولاً هم اشتباه است.

پایان پیام