گرتا تونبرگ در کمتر از یک سال چیزی شبیه به معجزه را رقم زده است
به گزارش پایگاه خبری گلونی محمد درویش فعال و کارشناس محیط زیست در روزنامه شرق نوشت: گرتا تونبرگ در کمتر از یک سال چیزی شبیه به معجزه را رقم زده است؛ دختری بااراده، شجاع با ضریب هوشی حیرت‌انگیز، شفاف و بدون رودربایستی.
درست مثل همه آنهایی که مبتلا به نوعی اختلال نورونی موسوم به آسپرگر هستند و دقیقاً از همین‌روست که باید این نوجوان ۱۶ساله سوئدی را جدی گرفت چرا که دنیا پیش از او، لیونل مسی، بیل گیتس، آلبرت اینشتین، پیکاسو، موتزارت، میکل‌آنژ و بسیاری از آسپرگر‌های نابغه و تاریخ‌ساز را جدی گرفته است.
چند روز پیش در واشنگتن دی‌سی، گرتا به همراه رهبران جوان جنبش اقلیمی به قانون‌گذاران آمریکایی اعلام کردند آنها تاکنون برای پیشگیری از یک فاجعه اقلیمی اقدامات فوری انجام نداده‌اند.
گرتا که از جانب حزب دموکرات به جلسه کارگروه بحران اقلیمی در سنای آمریکا دعوت شده بود، به شرکت‌کنندگان گفت:
«ما را به این جلسات دعوت نکنید تا بدون هیچ اقدام دیگری فقط بگویید که ما چه اندازه الهام‌بخش هستیم. من می‌دانم شما تلاش می‌کنید، اما متأسفانه نه به اندازه کافی».
آدم وقتی سخنان صریح و پراحساس و در عین‌حال دقیقش را می‌شنود، با خود می‌گوید: کاش دنیا را می‌شد از سیاست‌مداران گرفت و به آسپرگرها سپرد.
رهبران جوان اقلیمی برای پشتیبانی از Green New Deal که از جانب اِد مارکی، سناتور دموکرات از ایالت ماساچوست و الکساندرا اکاسیو کورتز، نماینده نیویورک در مجلس حمایت می‌شود، به بازدید از کپیتال هیل (ساختمان کنگره ایالات متحده) رفتند و توانستند با همتایان خود از ایالت‌های گوناگون آمریکا ساعت‌ها گفت‌وگو کرده و عملا دونالد ترامپ و سیاست‌هایش را به چالش بکشند که شاید اوجش در روز دوشنبه گذشته – ۲۳ سپتامبر – در اجلاس تغییرات اقلیمی سازمان ملل با سخنرانی شورانگیز گرتا و واکنش شفاف و ناراضی‌وارش به حضور ناگهانی ترامپ در جلسه رخ داد.
هیچ از خود پرسیده‌اید که چرا وقتی در بیش از دو هزار شهر و ۱۵۰ کشور جهان راهپیمایی‌های چند صد هزارنفری نوجوانان، دانش‌آموزان و دانشجویان در اعتراض به انفعال رهبران جهان در مواجهه با خطر جهان‌گرمایی برگزار می‌شود، در ایران کسی دعوت گرتا تونبرگ را جدی نمی‌گیرد؟! آن هم کشوری که خود بیش از همه قربانی جهان‌گرمایی است؟
آیا محافظه‌کاری بیش از حد و غربالگری‌های افراطی گزینشی به همراه تشدید نگاه‌های امنیتی به کنشگران محیط‌زیستی، سبب نشده تا نسل نوجوان و جوان امروز وطن با توصیه مؤکد والدین‌شان کمترین تعلق به جنبش‌های اجتماعی را از خود بروز دهند؟
به گمانم اگر می‌خواهیم ژینایی را به طبیعت بازگردانده و دولتی مسئولیت‌پذیر در حوزه محیط زیست داشته باشیم، باید اجازه دهیم نوجوانان و جوانان کشور فریادهایشان رساتر شود. کسی چه می‌داند، شاید در ایران هم اگر یک نظام آموزش و پرورش خلاق و هوشمند می‌داشتیم، آن‌گاه گرتاهای فراوانی می‌توانستند به آفتاب آینده و پرامید وطن سلامی دوباره دهند.
پایان پیام
