افراد در قرنطینه بمانند، نان زن و بچه را از کجا تامین کنند؟
به گزارش گلونی چطور می‌شود کسی وضعیت اقتصادی خانواده‌ها را ببیند و باز هم از ماندن در خانه و قرنطینه شدن حرف بزند.
کارشناسان، مسئول و پزشکانی را می‌بینیم که در رسانه ملی و خبرگزاری‌ها پی‌درپی از بیرون نرفتن مردم می‌گویند. حتی مدیران ارشد کشوری گاهی از اینگونه حرف‌ها می‌زنند.
افراد در قرنطینه
خبرنگاران صدا‌وسیما در هر بخش خبری در بازار شهرهای مختلف می‌چرخند و به حالت بازجویی از مردم دلیل اینکه بیرون هستند را می‌پرسد و سوال می‌کنند بهتر نیست در خانه بمانید؟
جواب این سوال خیلی روشن است حالا با گذشت ۴ ماه از شروع ویروس کرونا از خرد و کلان این کشور می‌دانند که کرونا چیست و راه‌های انتقالش کدام است.
همه حتی در دورافتاده‌ترین روستاها از راه‌های پیشگیری از مبتلا شدن به این ویروس آگاه هستند.
پس بیرون آمدن و شلوغ شدن بازار و خیابان‌ها هیچ ربطی به ناآگاهی سهل‌انگاری مردم ندارد.
مردم چاره‌ای جز بیرون آمدن و سر کار رفتن ندارند. درصد بالایی از جامعه مجبورند که از وسایل نقلیه عمومی استفاده کنند، مجبورند در اماکن عمومی با جمعیت متراکم برای به دست آوردن لقمه نانی دست و پا بزنند.
باور کردن این موضوع که خیلی از خانواده‌ها توانایی خرید ماسک و الکل ندارند سخت نیست.
متاسفانه جامعه هدف دولتمردان و کارشناسانی که این توصیه‌های بهداشتی را می‌کنند، محلاتی از تهران است که خودشان ساکنند و دنیا را آب ببرد آنها را خواب می‌برد.
در همین سه ماه گذشته بسیاری از مردم بیکار شده‌اند. طبق آمار رسمی نزدیک به ۱میلیون نفر درخداست بیمه بیکاری داده‌اند که از این میان ۷۰۰هزار نفر مشمول این پرداخت شده‌اند.
این آمار برای کسانی است که در مشاغل خود بیمه بوده‌اند و حالا یا اخراج شده‌اند و یا کارشان تعطیل شده است.
در صورتی که می‌دانیم درصد بالایی از کارگران و نیروهای فنی در سراسر کشور بیمه نیستند و حالا در این وضعیت بیکار شده‌ان و دستشان هم به جایی بند نیست.
جالب اینجاست که هنوز پس از گذشت ۳ ماه از سال ۹۹ هنوز همه مشمولان بیمه بیکاری حقوق اسفند ماه خود را نگرفته‌اند. فروردین، اردیبهشت و خرداد پیشکش.
وقتی صحبت از معیشت و کسب نان بخور و نمیر است معلوم است که کرونا دیگر جایی در تصمیم‌گیری‌های خانواده‌ها ندارد.
پایان پیام
نویسنده: محمد پورخداداد
