مسکن محرومان را یک ساله تحویل می‌دهیم
به گزارش گلونی محمدباقر نوبخت، رئیس سازمان برنامه و بودجه کشور گفت: دولت تدبیر و امید کمتر از یکسال مسکن محرومان را تحویل می‌دهد.
باورمان نمی‌شود، یعنی واقعاً دولت تدبیر و امید قرار است تا کمتر از یک سال دیگر مسکن محرومان را بدهد، از این بهتر هم مگر می‌شود؟
بعضی از ما مردم فقط عادت کردهایم غر بزنیم و از دولت به این خوبی شکایت کنیم. کجای دنیا مسکن محرومان‌شان را کمتر از یک سال تحویل داده‌اند؟
درست است که از بقای دولت تدبیر و امید کمتر از یک سال مانده و کلاً همین‌قدر تشریف دارند، ولی مگر پروژه‌هایی که از این دولت به آن دولت منتقل شده کم داشته‌ایم؟
عوض این‌که از اتمام پروژه تا پایان دولت تشکر کنیم باز می‌گوییم «حالا اگه تا کمتر از یک سال تموم نشد چی؟
دیگه شما مسئولیتی ندارید که بیایم ازتون سؤال کنیم.
دولت تدبیر و امید می‌ره و و باز ما می‌مونیم با یه پروژه نصف و نیمه که احتمالاً دولت بعدی کل قضیه رو زیر سؤال می‌بره و خبر از یک پروژه جدید می‌ده که قراره انجام بشه و این داستان همچنان ادامه پیدا می‌کنه.
حالا بابت این کار بیایم از شما تشکر کنیم؟»
بله دوستان، باید تشکر کنیم. کمی منصف باشید. دولت تدبیرو امید تا به حال به کدام وعده‌اش عمل نکرده یا دیر انجام داده که این دومی‌اش باشد؟
این دولت در همه کارهایی که انجام داد سربلند و موفق بیرون آمده است. مثلاً همین کرونا و تحریم، به قول آقای جهانگیری «ملت ایران از تحریم و کرونا سربلند بیرون آمد» واین میسر نمی‌شد مگر با کمک دولت.
ما خودمان هم باورمان می‌شود سربلند بیرون آمده‌ایم.
در واقع احساس می‌کردیم دولت را سرافکنده کردهایم و آن‌طور که باید نتوانستیم در مقابل تحریم‌ها و گرانی‌ها مقاومت کنیم، ولی خدا را شکر آقای جهانگیری از ما راضی هستند و آن‌قدر درک بالایی دارند که گفتند «گرانی‌ها برای مردم آزاردهنده است».
حالا درست است این جمله شبیه این است که گرانی مانند یک پشه آمده نیشی زده و حالا جای نیش کمی آزاردهنده شده؛ اما واقعیت این است که افتاده‌ایم داخل کندویی پر از زنبورهای عسل عصبانی و زنبورها کلاً هیکل‌مان را نیش باران کرده‌اند، اما باز دیدن همین حد از آزار هم بسیار خوب است.
ما با سر و صورت ورم کرده از نیش زنبور، از دولت تدبیر و امید کمال تشکر را داریم که همیشه به فکر مردم هستند و هیچ‌وقت ما را از یاد نمی‌برند، حتی در شرایط تحریم، کرونا و گرانی.
پایان پیام
نویسنده: راضیه حسینی
