چه خوب که رویابافی معاف از مالیات است
به گزارش گلونی اگر از شما بخواهند مانند دوران مدرسه انشایی با موضوع «تابستان خود را چگونه گذرانده‌اید» بنویسید چه خواهید نوشت؟
این موضوع، تمرین کلاس طنزنویسی با رضا ساکی است که به صورت آنلاین در گلونی برگزار می‌شود.
برخی از مطالب شرکت‌کننده‌ها را با هم می‌خوانیم:
تابستان؟ هه. آخرین باری که تابستان را به شکل آدمیزادی گذراندم، به یاد ندارم.
منظورم از آن نوع تابستان‌های طبق برنامه پیش برو است.
از آن‌هایی که بلیت را چند ماه قبل می‌خری تا با یار بروی لب ساحل، آبمیوه‌های کاملاً غیر الکلی بخورید و مست می عشق شوید.
سال‌هاست که سه فصل دیگر هم بی‌برنامه شده‌ا‌ند.
ایرانی که باشی زندگانی‌ات این گونه می‌گذرد، پا در هوا.
شاید هم دو پا بر زمین و سرت کاملاً رو به هوا.
به‌هر حال به نفعت است که برنامه نداشته باشی تا درد با صورت به بن‌بست خوردنت کمتر باشد.
بگذریم، بنده چند سال اخیر را ساکن یکی از سرزمین‌های ماتحت نشور بودم.
تابستان امسال قرار بود بالاخره یار مقدمات مربوط به مهاجرت را انجام بدهد تا بلکه به او هم ویزا بدهند و جفتی از جهان سومی بودن به جهان اولی بودن برای مدتی ترفیع پیدا کنیم و در عوض شاید بتوانیم به این معضل قضای حاجت اجنبی‌ها سر و سامانی بدهیم.
طبیعتاً نشد که نشد که اگر می‌شد به یک جای خیلی‌ها شاید برمی‌خورد.
شاید حتا به خودمان بر می‌خورد که این دفعه چه شد که شد و حتماً گمان می‌کردیم که جایی از کار می‌لنگد.
چه خوب که رویابافی معاف از مالیات است
امسال، سال به غایت کریهی بود، به غایت چندش‌آور و به غایت بد بو.
آن‌قدر بد بو که در تابستانش باید ماسک بزنیم.
امسال اگر آبان ماه نداشت، اگر هواپیمای اوکراینی نداشت، اگر بنزین سه هزار تومانی و دلار بیست و پنج هزار تومانی نداشت و هزار اگر و امای دیگر، شاید تابستان ما هم سر و سامانی می داشت وطبق برنامه‌مان پیش می‌رفت.
سرو سامان؟ هه! خزعبل می گویم! تا اطلاع ثانوی نهایت سر و سامان زندگی ما ایرانی‌های به هیچ جا و جناحی وصل، در برنامه‌های فتوشاپ و ایلاستریتور است.
تازه اگر امکاناتش را داشته باشیم و در مغزمان چپانده باشیم که چطور می‌توانیم تصویر قشنگی از یک زندگی همه چیز سرجا، با حاشیه‌های گل و بلبل بکشیم و رویاهای‌مان را عاقبت بخیر کنیم.
تصویری از یک تابستان ولرم، در یک ویلای شیشه‌ای مشرف به دریا.
رویاست دیگر و چه خوب که هنوز رویابافی معاف از مالیات است.
پایان پیام
نویسنده: تارا هادوی
